تاثیرات یادگیری ترکیبی بر خودتنظیمی و یادگیری خودگردان دانش آموزان

در عصر حاضر، با پیشرفت روزافزون فناوری و دسترسی گسترده به منابع آموزشی دیجیتال، روش های سنتی تدریس در حال دگرگونی هستند. یادگیری ترکیبی به عنوان یک رویکرد نوین آموزشی که عناصر یادگیری حضوری و آنلاین را با یکدیگر ادغام می کند، به یکی از موضوعات مورد توجه در حوزه آموزش تبدیل شده است. این مقاله مروری به بررسی تاثیرات یادگیری ترکیبی بر دو مفهوم کلیدی در فرآیند یادگیری، یعنی خودتنظیمی و یادگیری خودگردان دانش آموزان می پردازد. خودتنظیمی به توانایی دانش آموز در کنترل و نظارت بر فرآیند یادگیری خود، از جمله تنظیم اهداف، مدیریت زمان، و استفاده از استراتژی های یادگیری موثر اشاره دارد. یادگیری خودگردان نیز به معنای استقلال و مسئولیت پذیری دانش آموز در فرآیند یادگیری و تصمیم گیری در مورد چگونگی و زمان یادگیری است. پژوهش های متعددی نشان می دهند که محیط های یادگیری ترکیبی، با فراهم آوردن انعطاف پذیری بیشتر و دسترسی به منابع متنوع، می توانند به ارتقای این مهارت ها در دانش آموزان کمک کنند. با این حال، چالش هایی نیز در این زمینه وجود دارد که شامل نیاز به طراحی آموزشی دقیق، آموزش مهارت های خودتنظیمی به دانش آموزان، و حمایت مستمر از سوی معلمان است. این مقاله با مرور منابع علمی مرتبط، به تحلیل این تاثیرات و ارائه یک تصویر جامع از فرصت ها و چالش های موجود در این حوزه می پردازد. یافته ها نشان می دهد که یادگیری ترکیبی می تواند به عنوان ابزاری قدرتمند برای تقویت استقلال و مسئولیت پذیری دانش آموزان عمل کند و آن ها را برای یادگیری مادام العمر آماده سازد. در نهایت، این مقاله به ارائه توصیه هایی برای طراحی و اجرای موثر برنامه های یادگیری ترکیبی می پردازد تا پتانسیل کامل آن ها در تقویت خودتنظیمی و یادگیری خودگردان محقق شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری ترکیبی ، خودتنظیمی ، یادگیری خودگردان ، آموزش آنلاین ، یادگیری حضوری