مقایسه نقش معلمان در تربیت سنتی و نوین

نقش معلم در فرآیند تربیت و آموزش از گذشته تاکنون همواره از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است. در نظام تربیت سنتی، معلم به عنوان مرجع اصلی دانش و منبع انتقال اطلاعات تلقی می شد و وظیفه او بیشتر انتقال مطالب حفظی و رعایت انضباط و دستورهای مشخص بود. این نوع آموزش بیشتر بر پایه یادگیری حفظی و تقلیدی استوار بود و دانش آموزان نقش گیرنده صرف داشتند. معلم در این سیستم نقش فعال و هدایت گر نداشت و غالبا برخوردهای خشک و قدرت مدارانه داشت. در مقابل، نظام تربیت نوین با رویکردی متفاوت به نقش معلم نگاه می کند؛ معلم در این رویکرد به عنوان راهنما، تسهیل گر یادگیری و مربی مطرح است که به جای انتقال صرف دانش، بر رشد مهارت های تفکر، خلاقیت، حل مسئله و مشارکت فعال دانش آموزان تاکید دارد. در تربیت نوین، معلم به فردی تبدیل می شود که با ایجاد محیط یادگیری پویا، انگیزه بخش و پاسخگو، زمینه رشد همه جانبه ی دانش آموزان را فراهم می کند. در این نوع آموزش، دانش آموزان به عنوان یادگیرندگان فعال شناخته می شوند و فرآیند یادگیری تعاملی و مبتنی بر کشف و تحقیق است. همچنین، در تربیت نوین، معلم توجه ویژه ای به تفاوت های فردی دانش آموزان دارد و روش های تدریس را بر اساس نیازها و توانایی های مختلف آن ها تنظیم می کند. بنابراین، می توان گفت که تفاوت اصلی نقش معلم در تربیت سنتی و نوین، از جایگاه محوری معلم به عنوان تنها منبع دانش و قدرت، به نقش تسهیل گر و همیار یادگیری تغییر یافته است. این تغییر نگرش باعث شده است که معلم به جای یک شخصیت صرفا انتقال دهنده اطلاعات، نقش کلیدی در رشد فکری، عاطفی و اجتماعی دانش آموزان ایفا کند. علاوه بر این، تربیت نوین معلم را تشویق می کند تا خود به یادگیری مداوم و به روزرسانی دانش و مهارت های خود بپردازد تا بتواند پاسخگوی نیازهای متنوع و در حال تغییر دانش آموزان باشد.

کلیدواژه ها:

تفاوت فردی دانش آموزان ، تربیت نوین ، تغییر نگرش