اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

دیابت نوع دو به عنوان شایع ترین بیماری متابولیکی، یک اختلال مزمن و پیش رونده است که باعث افزایش عوارض پایدار و در موارد پیش رونده، مرگ ومیر افراد مبتلا خواهد شد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو صورت گرفت. روش این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی بوده و با طرح پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری دوماهه با گروه گواه اجرا گردید. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی زنان دیابتی مراجعه کننده به انجمن دیابت شهر نجف آباد بود که از میان آنها گروه نمونه شامل ۳۴(نفر۱۷ نفر برای گروه آزمایش و ۱۷ نفر برای گروه کنترل) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید. جهت سنجش متغیر از پرسشنامه خودمراقبتی توبرت و گالسکو(۲۰۰۰) در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری استفاده شد. گروه آزمایش تحت مداخله درمان متمرکز بر شفقت در قالب ۸ جلسه آموزشی قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل هیچگونه درمانی دریافت ننمودند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده بیانگر تفاوت معنادار میان گروه آزمایش و گروه کنترل نسبت به پیش آزمون و پایداری این نتایج در دوره پیگیری می باشد. بنابراین درمان متمرکز بر شفقت بر ابعاد خودمراقبتی موثر بوده و آن را بهبود بخشیده است. با توجه به نتایج می توان گفت درمان متمرکز بر شفقت به افراد مبتلا به دیابت نوع۲ کمک می نماید تا در کنار نگاهی مشفقانه به هیجانات خود، اجازه تسلط افکار و هیجانات منفی به رفتارهای خود را ندهند و بتوانند به رعایت هرچه بیشتر دستورات پزشکی و درمانی و مراقبت از خود بپردازند.

کلیدواژه ها:

درمان متمرکز بر شفقت ، خودمراقبتی ، دیابت نوع دو