تاثیر هوش مصنوعی بر یادگیری به سبک شخصی سازی در توسعه مهارت های تفکر
محل انتشار: دومین همایش بین المللی و سومین همایش ملی زیستن با کیفیت از منظر روانشناسی، مشاوره و مددکاری اجتماعی
سال انتشار: 1404
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 27
فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
LQPPC03_153
تاریخ نمایه سازی: 1 شهریور 1404
چکیده مقاله:
مقاله حاضر با هدف بررسی تاثیر هوش مصنوعی بر یادگیری به سبک شخصی سازی در توسعه مهارت های تفکر انجام شده است. این مقاله با استفاده از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی، به صورت مطالعه کتابخانه ای در رابطه با هوش مصنوعی و یادگیری به سبک شخصی سازی و توسعه مهارت های تفکر انجام شده است. هوش مصنوعی به سرعت به یکی از بزرگترین پیشرفت های قرن تبدیل شده است که تاثیرات قابل توجهی بر صنایع مختلف، از جمله آموزش داشته است که می تواند به بهینه سازی فرآیندهای آموزشی و افزایش بهره وری در این حوزه منجر شود. ترکیب فناوری ها و شیوه های مدرن در سیستم های سنتی آموزشی، به منظور بهبود یادگیری با رشد فزاینده ای همراه بوده است. در این راستا می توان به سیستم های مدیریت یادگیری، گیمیفیکیشن، یادگیری با کمک ویدئو و واقعیت مجازی اشاره کرد. از کاربردهای دیگر هوش مصنوعی در توسعه مهارت ها و شخصی سازی و توانایی ارزیابی و پیگیری پیشرفت، تجزیه و تحلیل آن در طول زمان است. با استفاده از الگوریتم ها می توان الگوها و روندها را شناسایی نمود و گزارش های دقیقی در مورد توسعه مهارت های فردی تولید کرد. این بازخورد کمک می کند تا افراد نقاط قوت و ضعف خود را درک کنند و اهداف یادگیری را تعیین کنند. همچنین با توسعه مسیرها و منابع یادگیری شخصی سازی شده بر اساس سطح مهارت، عالیق و اهداف شغلی افراد، برنامه های یادگیری سفارشی سازی شده ایجاد شود که با نیازها و آرزوهای فردی آنها همسو است. در نهایت باعث توسعه مجموعه متنوعی از مهارت ها و شایستگی های مورد تقاضا در بازار کار می شود. این یافته ها حاکی از آن است که ادغام هوش مصنوعی در سیستم های آموزشی می تواند به بهبود کیفیت یادگیری و افزایش کارایی آموزشی و توسعه مهارت های تفکر منجر شود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
بهناز جعفربیگی
ایرانیان الکترونیکی انتفاعی - غیر موسسه آموزش عالی غیر دولتی دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی سلامت
مهدی محمودی
دانشیار گروه علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور تهران، ایران