پیش بینی خودتنظیمی تحصیلی بر اساس رفتارهای بازدارنده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور در نوجوانان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین رفتارهای بازدارنده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور با خودتنظیمی تحصیلی بود. این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر پایه دهم سال ۱۴۰۲-۱۴۰۳ شهر زنجان بود. تعداد ۳۸۵ نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای و بر اساس جدول مورگان انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه خودتنظیمی تحصیلی (MSLQ) و پرسشنامه سبک زندگی تحصیلی سلامت محور (صالح زاده و همکاران، ۱۳۹۶) استفاده شد. داده ها در دو سطح توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون) با استفاده از نرم افزار SPSS ۲۶ تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد، بین رفتارهای بازدارنده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور با خودتنظیمی تحصیلی رابطه منفی معنی داری وجود دارد. همچنین، خودتنظیمی تحصیلی از سوی رفتارهای بازدارنده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور قابل پی شناسی است. بنابراین می توان نتیجه گیری کرد با کاهش رفتارهای بازدارنده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور می توان موجب افزایش خودتنظیمی تحصیلی و موفقیت تحصیلی دانش آموزان گردید. لذا معلمان می توانند با ارایه راهکارهای مناسب موجب کاهش رفتارهای بازدارنده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور و افزایش خودتنظیمی تحصیلی گردند.

کلیدواژه ها:

رفتارهای بازدارنده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور ، خودتنظیمی تحصیلی ، دانش آموز