رابطه تنظیم هیجان بین فردی و شفقت به خود با سازگاری زناشویی در زنان متاهل

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه تنظیم هیجان بین فردی و شفقت به خود با سازگاری زناشویی در زنان متاهل شهر اصفهان بود. این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی است و جامعه آماری آن شامل کلیه زنان متاهل این شهر بود که از میان آنها ۱۰۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر (۱۹۷۶)، پرسشنامه تنظیم هیجان بین فردی هافمن و همکاران (۲۰۱۴) و پرسشنامه شفقت به خود نف و همکاران (۲۰۰۳) بود. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی در نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ تحلیل شد. نتایج همبستگی پیرسون نشان داد که بین تنظیم هیجان بین فردی (r=۰.۲۳۰, p<۰.۰۱) و شفقت به خود (r=۰.۲۵۴, p<۰.۰۱) با سازگاری زناشویی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، نتایج رگرسیون چندگانه همزمان نشان داد که ۱۲ درصد از واریانس سازگاری زناشویی توسط متغیرهای پیش بینی کننده می شود (R²=۰.۱۲). علاوه بر این، تحلیل واریانس (ANOVA) نشان داد که مدل رگرسیون به طور کلی معنادار است (F=۷.۰۶, p<۰.۰۵). این یافته ها بیانگر آن است که تنظیم هیجان بین فردی و شفقت به خود نقش مهمی در سازگاری زناشویی زنان متاهل دارند و می توان از این متغیرها در مداخلات روانشناختی و برنامه های آموزشی جهت بهبود روابط زناشویی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

تنظیم هیجان بین فردی ، شفقت به خود ، سازگاری زناشویی