روش های تدریس تعاملی وتاثیرآن بریاگیری علوم تجربی دبیرستان

یادگیری علوم تجربی در دوره دبیرستان، به عنوان یکی از پایه های اساسی برای ورود دانش آموز به دانشگاه و بازار کار علمی، نیازمند روش های نوین و پویا است. روش های تدریس تعاملی، با محوریت مشارکت فعال دانش آموزان در فرایند یادگیری و ایجاد ارتباط دوسویه میان معلم و فراگیر، به عنوان راهکاری موثر در بهبود کیفیت آموزش علوم شناخته شده اند. در این پژوهش، با استفاده از رویکرد تحلیل–کاربردی و بررسی نمونه های موفق از مدارس ایران (شهری و روستایی)، تاثیر این روش ها بر یادگیری مفاهیم علمی، افزایش انگیزش و ارتقای مهارت های حل مسئله دانش آموزان مورد بررسی قرار گرفته است.یافته ها نشان می دهد که بهره گیری از تکنیک هایی مانند بحث گروهی هدایت شده، آموزش مبتنی بر پروژه، آزمایشگاه مجازی، شبیه سازی های علمی، و تدریس معکوس، باعث ارتقای درک مفهومی، افزایش توانایی تحلیل داده، و تقویت خلاقیت در دانش آموزان شده است. علاوه براین، مطالعات موردی مدارس نشان داد که سازگاری روش تدریس با شرایط فرهنگی، امکانات آموزشی و نیازهای محلی، عامل کلیدی موفقیت آن به شمار می رود. در مدارس روستایی، ترکیب روش های کم هزینه اما خلاقانه مانند آزمایش های ساده خانگی یا بازدیدهای میدانی از طبیعت، نقش مهمی در افزایش نشاط و یادگیری فعال داشته است.نتایج این پژوهش حاکی از آن است که اجرای موثر روش های تعاملی، مستلزم برنامه ریزی دقیق، آموزش تخصصی معلمان، و ارزیابی مستمر اثرات آن بر پیشرفت تحصیلی است. با توجه به نیاز نظام آموزشی کشور به ارتقای مهارت های علمی و پژوهشی نسل جوان، پیشنهاد می شود سیاست گذاران، مدیران مدارس و معلمان، تدریس تعاملی را به عنوان یک رویکرد فراگیر و اثبات شده در آموزش علوم تجربی دبیرستان در نظر گیرند.

کلیدواژه ها:

روش های تدریس تعاملی ، یادگیری فعال ، علوم تجربی دبیرستان ، آزمایشگاه مجازی ، تدریس معکوس ، آموزش مبتنی بر پروژه