تجربه زیسته دانش آموزان از ورزش و تاثیر آن بر انگیزش درونی آنان

ورزش در مدرسه صرفا به عنوان فعالیتی برای تقویت جسم و سلامت بدنی مطرح نمی شود، بلکه نقشی اساسی در ایجاد انگیزه و ارتقای کیفیت یادگیری دانش آموزان دارد. پژوهش حاضر با رویکردی کیفی در پی آن است که تجارب و برداشت های دانش آموزان و معلمان را درباره ی تاثیر ورزش بر انگیزش تحصیلی شناسایی کند. در این مطالعه، ورزش به عنوان عاملی چندبعدی دیده می شود که علاوه بر تامین نشاط و تخلیه انرژی، به تقویت خودباوری، افزایش تمرکز و شکل گیری نگرش مثبت نسبت به یادگیری کمک می کند. از آنجا که انگیزش تحصیلی یکی از مهم ترین پیش نیازهای موفقیت در فرایند یاددهی یادگیری است، درک چگونگی پیوند ورزش با انگیزش می تواند چشم اندازی تازه در برنامه ریزی آموزشی ایجاد کند. یافته های کیفی نشان می دهند که ورزش، به ویژه در قالب فعالیت های گروهی، نه تنها زمینه تعامل اجتماعی و تقویت روابط میان فردی را فراهم می سازد، بلکه با کاهش اضطراب و افزایش احساس شایستگی، انگیزه دانش آموزان برای مشارکت در فعالیت های درسی را نیز تقویت می کند. افزون بر این، معلمان بر این باورند که ورزش به عنوان یک عامل محرک می تواند نقش مهمی در حفظ توجه و استمرار علاقه دانش آموزان به یادگیری ایفا کند. این پژوهش با تاکید بر روش کیفی و استفاده از مصاحبه های عمیق و مشاهده ی میدانی، تلاش می کند ابعاد پنهان و کیفی تجربه ی دانش آموزان از ورزش و ارتباط آن با انگیزش تحصیلی را روشن سازد. نتایج می تواند راهنمایی موثر برای مدیران و برنامه ریزان آموزشی باشد تا ورزش مدرسه ای را نه تنها به منزله ی فعالیتی جسمانی، بلکه به عنوان ابزاری آموزشی و تربیتی در ارتقای انگیزه و بهبود یادگیری دانش آموزان مدنظر قرار دهند.

کلیدواژه ها:

ورزش ، انگیزش تحصیلی ، یادگیری ، مطالعه کیفی ، دانش آموزان