آموزش مهارت های بهداشت فردی و عمومی به دانش آموزان

آموزش بهداشت فردی و عمومی در مدارس یکی از مولفه های کلیدی برای پیشگیری از بیماری ها، بهبود وضعیت بهداشتی و ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان است. این مقاله با روش مروری نظام مند، شواهد علمی مربوط به اثربخشی برنامه های آموزش بهداشت در محیط های آموزشی (شامل مداخلات شست وشوی دست، برنامه های WASH، آموزش بهداشت دهان و دندان و آموزش های ویژه دوران همه گیری ها) را از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۵ بررسی می کند. معیارهای انتخاب مطالعات شامل مداخلات اجرا شده در مدارس، گزارش نتایج بهداشتی یا رفتاری و در دسترس بودن متن کامل بود. شواهد نشان می دهد که مداخلات چند وجهی مبتنی بر آموزش همراه با فراهم آوردن زیرساخت (صابون، آب سالم، امکان مسواک زدن گروهی) اغلب منجر به کاهش عفونت های گوارشی و دستگاه تنفسی، و کاهش غیبت تحصیلی می شوند، هرچند اثرات در مطالعات مختلف ناهمگن است. همچنین نقش معلم و مراقب سلامت مدرسه، استمرار آموزش، استفاده از روش های رفتارهیجتی (nudging) و تطبیق فرهنگی محتوا به عنوان عوامل مقوم موفقیت مداخلات برجسته شدند. در پایان، چارچوب عملیاتی برای طراحی و پیاده سازی برنامه های آموزش بهداشت در مدارس ارائه شده و پیشنهاداتی برای سیاست گذاران و پژوهشگران جهت مطالعات آینده مطرح گردیده است. (۱۹۷ کلمه)

کلیدواژه ها:

آموزش بهداشت ، بهداشت فردی ، مدارس ، شست وشوی دست ، WASH ، مداخلات رفتاری