الگوی ساختاری رابطه تمایز یافتگی خود با طلاق عاطفی زوجین با نقش میانجی تنظیم هیجان

پژوهش با هدف تعیین برازش الگوی ساختاری تمایزیافتگی خود بر طلاق عاطفی زوجین با نقش میانجی تنظیم هیجان انجام شد. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش از نوع همبستگی میباشد. جامعه آماری پژوهش کلیه زوج های جوان شهر تهران بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در مجموع حجم نمونه معادل ۲۰۰ (نفر۱۰۰ زوج) برآورد شد ولی تحلیل دادهها با تعداد ۱۹۶ (پرسشنامه۹۸. زوج) انجام شد ابزار گردآور ی دادهها شامل پرسشنامه های تنظیم هیجانی گراتس (۲۰۰۴)، طلاق عاطفی گاتمن(۲۰۰۸) و تمایزیافتگی خود گراتس ۲۰۰۸) بود. همچنین در تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش همبستگی و تحلیل مسیر استفاده گردید. نتایج به دست آمده حاکی از آن بود که تنظیم هیجان دارای نقش میانجی در رابطه بین تمایزیافتگی خود و طلاق عاطفی زوجین میباشد(۰۱۰/۰=p،۷۴۱/۰=β). همچنین تمایزیافتگی خود بر طلاق عاطفی زوجین اثر مستقیم دارد. (۰۰۱/۰=p،۷۲۳/۰=β.) در نتیجه میتوان عنوان نمود که با استفاده و شناسایی الگوهای مختلف تمایزیافتگی در بین زوجین می توان میزان گرایش و آمادگی آنان برای تمایل به طلاق عاطفی را شناسایی نمود و از طریق این الگوها این میزان را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

تمایزیافتگی خود ، طلاق عاطفی ، تنظیم هیجان