تاثیر«تمایل به اثرگذاری» بر قصد کارآفرینی با میانجی گری «خودکارآمدی روانی» و تعدیل گری «حمایت اجتماعی چندبعدی» و«تاب آوری فردی»

پژوهش حاضر با هدف تبین مکانیزم روان شناختی و اجتماعی شکلگیری قصد کارآفرینانه در دانشجویان، به بررسی مدل مفهومی اثرگذاری تمایل به اثرگذاری بر قصد کارآفرینی با نقش میانجی خودکارآمدی روانی و تعدیلگری حمایت اجتماعی چندبعدی و تاب آوری پرداخته است. این مطالعه از حیث هدف، کاربردی و از منظر روششناسی، توصیفی –تحلیلی با رویکردی کمی محسوب می شود. نمونه ای متشکل از ۰۸ دانشجوی کارشناسی از یک دانشگاه دولتی در کاشان به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شد. داده ها از طریق پنج پرسشنامه استاندارد گردآوری شده و روایی ابزارها از طریق تحلیل عاملی تاییدی و پایایی آنها با استفاده از آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی (CR ) در نرمافزار SmartPLS .ارزیابی و تایید شد مدل مفهومی پژوهش با بهرهگیری از مدل سازی معادلات ساختاری مبتنی بر حداقل مربعات جزئی ( PLS-SEM ) مورد آزمون قرار گرفت. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که تمایل به اثرگذاری اثر مستقیم معناداری بر قصد کارآفرینی دارد و این اثر با میانجی گری خودکارآمدی روانی تقویت میشود. همچنین، نقش تعدیل گر حمایت اجتماعی چندبعدی و تابآوری فردی در تقویت اثرات مسیرهای مدل تایید شد. یافته ها موید آن است که فرآیند شکل گیری قصد کارآفرینانه، تابعی از تعامل سازههای انگیزشی درون فردی و منابع روانی–اجتماع ی بیرونی است. در مجموع، نتایج پژوهش بر ضرورت توجه چند لایه به توسعه روان شناختی و محیطی دانشجویان در برنامه های آموزش کارآفرینی تاکید دارد و پیشنهاد میشود سیاست گذاران دانشگاهی با طراحی مداخلات هدفمند در راستای ارتقای خودکارآمدی، گسترش حمایتهای اجتماعی و تقویت تابآوری، زیرساخت روانی لازم برای پرورش رفتارهای کارآفرینانه را فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

تمایل به اثرگذاری ، خودکارآمدی روانی ، حمایت اجتماعی چندبعدی ، تاب آوری فردی ، قصد کارآفرینانه ، مدل سازی معادلات ساختاری ( PLS-SEM )