نقش معلم در ایجاد انگیزه درونی برای یادگیری

هدف از این مقاله، بررسی نقش حیاتی و چندوجهی معلم در پرورش و تقویت انگیزه درونی دانش آموزان برای یادگیری است. انگیزه درونی، تمایل ذاتی فرد به مشارکت در یک فعالیت به دلیل لذت و رضایتی است که از خود آن فعالیت حاصل می شود، و نه به دلیل پاداش ها یا فشارهای بیرونی. این نوع انگیزه، پایدارترین شکل محرک یادگیری است و به نتایج تحصیلی بهتر، خلاقیت بیشتر، و تمایل به یادگیری مادام العمر منجر می شود. در این پژوهش، ابتدا به تبیین مفهوم انگیزه درونی و تفاوت آن با انگیزه بیرونی پرداخته می شود. سپس، با تکیه بر نظریه های برجسته روان شناسی تربیتی از جمله نظریه خودتعیین گری دسی و رایان، و رویکرد انسان گرایانه راجرز، سازوکارهای اصلی که معلمان می توانند برای ایجاد یک محیط یادگیری انگیزشی به کار گیرند، مورد بحث قرار می گیرد. این سازوکارها شامل فراهم کردن خودمختاری برای دانش آموزان، تقویت حس شایستگی، ایجاد ارتباط و تعلق خاطر، و استفاده از روش های تدریس فعال است. در پایان، بر اهمیت نقش معلم به عنوان تسهیل گر و نه صرفا انتقال دهنده دانش تاکید شده و پیشنهاداتی برای برنامه های تربیت معلم جهت توانمندسازی آن ها در این زمینه ارائه می شود. یافته های این مقاله نشان می دهد که معلمانی که خودآگاهانه برای ایجاد انگیزه درونی تلاش می کنند، نقشی بنیادین در شکل دهی به یادگیرندگانی مستقل، کنجکاو، و مسئولیت پذیر ایفا می کنند که آمادگی لازم برای مواجهه با چالش های دنیای واقعی را دارا هستند.

کلیدواژه ها:

انگیزه درونی ، انگیزه بیرونی ، نقش معلم ، روان شناسی تربیتی ، نظریه خودتعیین گری ، یادگیری فعال ، خودمختاری.