شناسایی چالش های سیاستگذاری آموزشی در ایران با رویکرد فراتحلیل

هدف پژوهش حاضر« بررسی شناسایی چالش های سیاستگذاری آموزشی در ایران با رویکرد فراتحلیل» می باشدکه سیاستگذاری آموزشی در ایران با چالش های ساختاری، محتوایی و اجرایی متعددی مواجه است که مانع تحقق اهداف توسعه ای و عدالت آموزشی شده است. این پژوهش، بصورت مروری مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای صورت پذیرفت و از روش ترکیبی تحلیل حالات شکست و اثرات آن و روش بهترین- بدترین استفاده کرده است. دادهها از طریق مصاحبه های نیمه ساختار یافته با ۲۰ خبره آموزشی (شامل مدیران مدارس، اساتید دانشگاه، وکارشناسان وزارت آموزش و پرورش) و تحلیل ۴۵ مطالعه منتخب (۱۳۸۰-۱۴۰۲) گردآوری شدند. یافته ها نشان می دهد ۳۱ ریسک کلیدی در سه سطح وجود دارد- ساختاری: تمرکزگرایی افراطی (۸۵٪ تصمیمات در سطح وزارتخانه)، ناپایداری قوانین (۷ بار تغییر برنامه درسی ملی طی دو دهه)، و ناهماهنگی نهادی- محتوایی: عدم انطباق محتوای درسی با نیازهای جامعه ۶۵/۰ محتوا مبتنی برحفظیات) و بی توجهی به تنوع فرهنگی- زبانی. اجرایی: ضعف مشارکت خانواده ها (۳۰٪ مشارکت)، کمبود بودجه (سرانه آموزشی ۲۰۰۱ دلار)، و سیاست زدگی مدیریتی. با استفاده از مدل FMEA،ریسک های با بالاترین امتیاز RPN شامل «بکارگیری افراد ناکارآمد در پست های مدیریتی (RPN=۶۴۸ » ناهماهنگی محتوای درسی با زندگی واقعی (RPN=۵۶۷»، و «عدم مشارکت خانواده ها (RPN=۶۴۸» شناسایی شدند. این پژوهش با تاکید بر لزوم گذار از سیاستگذاری متمرکز به الگوی مشارکتی، چارچوبی عملیاتی برای اصلاحات آموزشی ارائه میدهد که هم برای ایران و هم کشورهای با شرایط نابرابرقابل اجراست.

کلیدواژه ها:

سیاستگذاری آموزشی ، چالش های ساختاری ، فراتحلیل ، نابرابری آموزشی ، ایران