کاربرد رویکرد یادگیری ترکیبی در بهبودعملکرد تحصیلی

یادگیری ترکیبی به عنوان یکی از رویکردهای نوآورانه در عرصه آموزش، با تلفیق مزایای آموزش حضوری و آموزش الکترونیکی تلاش می کند محدودیت های هر یک را کاهش دهد و کیفیت فرآیند یاددهی–یادگیری را ارتقا بخشد. این پژوهش با هدف واکاوی نقش و کارکرد یادگیری ترکیبی در بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان و دانشجویان انجام شده و تلاش می کند بر اساس شواهد پژوهشی داخلی و خارجی، نقاط قوت، چالش ها و راهکارهای بهینه سازی این شیوه را تبیین کند. در این مقاله، ابتدا مبانی نظری و مدل های متداول یادگیری ترکیبی معرفی شده و سپس ضرورت به کارگیری آن به عنوان پاسخی به نیازهای نظام آموزشی در عصر دیجیتال بررسی می شود. شواهد بین المللی نشان می دهد که یادگیری ترکیبی، از طریق افزایش تعامل فعال یادگیرنده با محتوا، فراهم آوردن امکان بازبینی مکرر مطالب، تقویت یادگیری خودراهبر و ایجاد انعطاف در زمان و مکان آموزش، منجر به افزایش معنادار سطح یادگیری و بهبود عملکرد تحصیلی می شود. همچنین، تحلیل مطالعات داخلی حکایت از آن دارد که به کارگیری این رویکرد در مدارس و دانشگاه ها با ارتقای نمرات دروس، تقویت مهارت های حل مسئله و بهبود انگیزه یادگیری همراه بوده است. بررسی ها نشان می دهد موفقیت در اجرای یادگیری ترکیبی وابسته به عوامل متعددی همچون وجود زیرساخت های الکترونیکی مناسب، مهارت های فناورانه معلمان، طراحی آموزشی مبتنی بر یادگیری فعال و مدیریت اثربخش محیط های یادگیری مجازی است. در کنار این مزایا، موانعی همچون ضعف در اتصال اینترنت، کمبود تجهیزات، و عدم آشنایی برخی معلمان و دانش آموزان با فناوری، محدودیت هایی جدی در مسیر توسعه این شیوه ایجاد می کند. در نتیجه گیری، مقاله بر لزوم سرمایه گذاری بر جنبه های فنی، آموزشی و محتوایی و همچنین بومی سازی مدل های یادگیری ترکیبی متناسب با فرهنگ و ظرفیت های نظام آموزشی ایران تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

یادگیری ترکیبی ، عملکرد تحصیلی ، آموزش الکترونیکی