اثر ۸ هفته تمرین استقامتی بر سطوح سرمی فاکتور رشدی فیبروبلاست۱ و مقاومت انسولین در زنان دیابتی نوع ۲

زمینه و هدف: فاکتور رشد فیبروبلاست ۱(FGF۱)، یک پلی پپتید غیر گلیکوزیله شده است که توسط ماکروفاژها تولید می شود و در فرایند های مختلف فیزیولوژیکی نظیر تنظیم هموستاز گلوکز نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین استقامتی بر تغییرات سطوح سرمی فاکتور رشدی فیبروبلاست۱ و مقاومت انسولین پلاسما در زنان دیابتی نوع ۲ بود.مواد و روش ها: ۲۲ زن دیابتی به طور تصادفی به دو گروه کنترل (۱۰ نفر) و تجربی (۱۲ نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین هشت هفته تمرین استقامتی با شدت ۶۵ تا ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب را به مدت ۳۰ تا ۴۵ دقیقه اجرا کردند. قبل از اجرای پروتکل تمرینی و ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین نمونه جمع آوری شد. سطوح سرمی FGF۱ و انسولین پلاسما با روش الایزا و غلظت گلوکز با روش گلوکز اکسیداز  اندازه گیری و با استفاده از آنالیز کوواریانس بین گروه ها مقایسه شد. ارتباط بین متغیر ها با آزمون همبستگی پیرسون سنجیده شد.نتایج: نتایج نشان دادکه انجام تمرین استقامتی، باعث افزایش معنی دار سطوحFGF۱ سرم (۰۱/۰>P) و کاهش معنی دار انسولین پلاسما (۰۱/۰>P)، گلوکز پلاسما (۰۱/۰=P) و شاخص مقاومت به انسولین (۰۱/۰>P) شد. همچنین بعد از انجام هشت هفته تمرین استقامتی، بین میزان تغییرات FGF۱ و انسولین پلاسما(۰۲/۰=P) و مقاومت به انسولین (۰۵/۰=P) همبستگی معنی دار وجود داشت. . ۲/۳۷ درصد از تغییرات HOMA-IR با تغییرات FGF۱ سرم قابل پیش بینی بود.نتیجه گیری: به طور کلی نتایج نشان داد FGF۱ فاکتوری تمرین پذیر است و بخشی از اثرات مفید تمرین استقامتی در بهبود دیابت بوسیله تغییرات سطوح سرمی FGF۱ واسطه گری می شود.

کلیدواژه ها:

تمرین استقامتی ، فاکتور رشد فیبروبلاست ۱ ، دیابت نوع ۲