تاثیر تمرینات ورزشی ترکیبی با دو الگوی متفاوت بر سطوح پلاسمایی اینترلوکین ۱۵، نیمرخ لیپیدی و شدت استئاتوز در زنان چاق یا دارای اضافه وزن مبتلا به کبد چرب

زمینه و هدف: اینترلوکین ۱۵ (IL-۱۵) سایتوکاینی است که به عنوان یک شاخص آنابولیک عضلانی شناخته می­شود؛ با این وجود، التهاب ناشی از IL-۱۵، بیماری کبد چرب غیرالکلی را  تشدید می­کند. امروزه استفاده از درمان­های کمکی غیر دارویی مورد توجه متخصصان سلامت می­باشد. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر تمرینات ترکیبی با دو الگوی متفاوت بر سطوح پلاسمایی IL-۱۵، شدت استئاتوز کبدی و نیمرخ لیپیدی در زنان چاق یا دارای اضافه وزن مبتلا به کبد چرب بود.مواد و روش ها: تعداد ۳۳ زن مبتلا به کبد چرب (سن ۵/۷ ± ۴۳ سال و شاخص توده بدنی ۶ ± ۸۴/۳۲ کیلوگرم بر متر مربع) به صورت تصادفی به دو گروه تمرینی و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین ترکیبی۱، تمرین مقاومتی دایره ای همراه با تمرین اینتروال هوازی (۵-۲ ست ۴ دقیقه­ای، شدت ۷۵-۷۰ درصد حداکثر ضربان قلب) و گروه ترکیبی ۲، تمرین مقاومتی دایره ای به همراه تمرین اینتروال شدید (۱۳-۸ ست یک دقیقه­ای، ۹۵-۸۵ درصد حداکثر ضربان قلب) را به مدت ۱۲ هفته، اجرا کردند. سنجش متغیرهای آنتروپومتریک، اولتراسونوگرافی و نمونه­گیری خونی قبل و بعد از مداخله انجام شد.نتایج: هر دو نوع تمرین ترکیبی باعث کاهش معنادار درصد چربی بدن شد (۰۰۱/۰>P). تمرین ترکیبی ۱ باعث کاهش معنادار (۰۰۸/۰=P) و تمرین ترکیبی ۲ باعث کاهش غیرمعنادار شدت استئاتوز کبدی نسبت به گروه کنترل شد (۰۷/۰=P). بین دو گروه تمرین ترکیبی و گروه کنترل در میزان IL-۱۵ تفاوت معناداری وجود نداشت. در سایر شاخص­های آنتروپومتریکی و نیمرخ لیپیدی تفاوت معناداری بین گروه­ها مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج، هر دو نوع تمرین ترکیبی، تغییر معناداری در مقادیر IL-۱۵ پلاسما و نیمرخ لیپیدی ایجاد نکرد، اما سبب بهبود در شدت استئاتوز و درصد چربی بدن در افراد چاق یا دارای اضافه­وزن مستقل از کاهش وزن شد. بنابراین به نظر می­رسد ترکیبی از تمرینات مقاومتی و اینتروال هوازی در تحقیق حاضر، احتمالا بتواند به عنوان یک درمان غیردارویی کمکی در کاهش شدت استئاتوز کبدی و بهبود بیماران کبد چرب مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تمرین ترکیبی ، اینترلوکین ۱۵ ، استئاتوز کبدی ، نیمرخ لیپیدی ، کبد چرب