تاثیر روش تدریس فعال بر خودکارآمدی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان دوره دوم ابتدایی ناحیه یک شهر ری

هدف این مطالعه بررسی و تبیین تاثیر روش تدریس فعال بر خودکارآمدی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان پرداخته است، روش تحقیق مطالعه از نظر هدف تحقیق کاربردی و از نظر نوع، تحلیلی-همبستگی می باشد و جامعه مورد بررسی کلیه دانش آموزان دوره دوم ابتدایی ناحیه یک شهر ری در سال ۱۴۰۰_۱۳۹۹ که مشغول به تحصیل می باشند در نظر گرفته شده است، حجم نمونه بر مبنای فرمول کوکران برابر ۳۲۲ نفر تعین شده است، در این پژوهش از نمونه گیری تصادفی ساده برای جمع آوری داده ها استفاده شده است، برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های تدریس فعال رجبی (۱۳۸۵)، پرسشنامه خودکارآمدی موریس (۲۰۰۱) و پرسشنامه عملکرد تحصیلی بونس و همکاران (۲۰۱۷) استفاده شده است، روایی به روش محتوایی و پایایی به روش محاسبه آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. مقدار پایایی به دست آمده برای متغیر روش تدریس فعال (۹۸۳/۰)؛ خودکارآمدی(۹۵۸/۰)، عملکرد تحصیلی (۹۳۸/۰) به دست آمد. نتایج حاصل از تحلیل آماری توسط نرم افزار LISREL و معادلات ساختاری نشان داد که ۱) روش تدریس فعال بر خودکارآمدی تاثیر دارد، ۲) روش تدریس فعال بر عملکرد تحصیلی تاثیر دارد و ۳) خودکارآمدی بر عملکرد تحصیلی تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

تدریس فعال ، خودکارآمدی ، عملکرد تحصیلی