تحلیل تطبیقی روش های آموزش زبان عربی در مدارس ایران و کشورهای عرب زبان

آموزش زبان عربی در نظام های آموزشی کشورهای مختلف، به ویژه در ایران و کشورهای عرب زبان، همواره با اهداف و رویکردهای متفاوتی دنبال شده است که ریشه در نیازهای زبانی، فرهنگی، دینی و اجتماعی هر جامعه دارد. این مقاله مروری با رویکرد تحلیلی تطبیقی، به بررسی و مقایسه روش ها، الگوها و محتوای آموزشی زبان عربی در مدارس ایران و چند کشور منتخب عرب زبان می پردازد. در این راستا، ابتدا مبانی نظری آموزش زبان دوم و نقش آن در ارتقای مهارت های ارتباطی، درک متون و انتقال مفاهیم فرهنگی بررسی شده و سپس با مطالعه اسناد آموزشی، کتب درسی، راهکارهای تدریس، و سیاست های زبانی هر کشور، شباهت ها و تفاوت های موجود تحلیل می گردد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که در ایران، آموزش زبان عربی عمدتا با رویکرد سنتی و تاکید بر مهارت های خواندن و ترجمه و اهداف مذهبی قرآنی پیش می رود، در حالی که در بسیاری از کشورهای عرب زبان، آموزش زبان با رویکرد ارتباطی، استفاده از فناوری آموزشی و تمرکز بر مهارت های گفتاری و شنیداری همراه است. همچنین، نتایج بررسی ها بیانگر آن است که تلفیق روش های نوین مبتنی بر تعامل زبانی و بهره گیری از محتوای واقعی (Authentic Materials)، می تواند موجب بهبود یادگیری زبان عربی در ایران شود. این مطالعه با ارائه پیشنهاداتی برای بازنگری در شیوه های تدریس، بر ضرورت توجه به نیازهای ارتباطی و فرهنگی زبان آموزان تاکید می کند و زمینه ای برای هم افزایی تجربه های موفق کشورهای عرب زبان در نظام آموزشی ایران فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

آموزش زبان عربی ، تحلیل تطبیقی ، روش های تدریس ، مدارس ایران ، کشورهای عرب زبان