نقش بازی در تاثیرگذاری آموزش دانش آموزان ابتدایی

بازی یکی از بنیادی ترین و موثرترین روش های یادگیری در دوران کودکی به شمار می رود و در سال های اخیر توجه روزافزونی به نقش آن در فرآیند آموزش رسمی، به ویژه در مقطع ابتدایی، معطوف شده است. پژوهش های متعددی در حوزه روان شناسی رشد، تعلیم و تربیت، و علوم شناختی تاکید دارند که بازی، چه به صورت آزاد و خودجوش و چه در قالب ساختارمند و هدایت شده توسط معلم، تاثیرات قابل توجهی بر رشد شناختی، هیجانی، اجتماعی و حتی جسمی کودکان دارد.در این مقاله مروری، با استناد به منابع معتبر داخلی و بین المللی، نقش بازی در ارتقاء کیفیت آموزش و یادگیری دانش آموزان ابتدایی بررسی شده است. یافته های مطالعاتی حاکی از آن اند که ادغام فعالیت های بازی محور با محتوای درسی، موجب افزایش انگیزش درونی، مشارکت فعال تر دانش آموزان در فرآیند یادگیری، درک عمیق تر مفاهیم درسی (به ویژه در دروس انتزاعی مانند ریاضی)، تقویت مهارت های ارتباطی و اجتماعی، بهبود حافظه کاری، و ارتقاء توانایی حل مسئله می شود.نظریه های برجسته ای همچون دیدگاه پیاژه درباره رشد شناختی و نظریه ناحیه رشد تقریبی ویگوتسکی، بازی را بستری می دانند که از طریق آن کودکان در سطح بالاتری از توانایی های بالقوه خود عمل می کنند. بررسی ها نشان می دهد که بازی آموزشی، زمانی بیشترین اثربخشی را دارد که ویژگی هایی چون معنا داری، تعامل اجتماعی، انگیزش درونی، امکان تکرار، و انعطاف پذیری را داشته باشد.در نهایت، شواهد علمی گویای آن است که تلفیق آگاهانه و هدفمند بازی با آموزش رسمی، می تواند زمینه ساز تحول مثبت در تجربه یادگیری دانش آموزان ابتدایی باشد و آنان را برای مواجهه با چالش های قرن ۲۱ آماده تر سازد

کلیدواژه ها:

بازی ، آموزش ، دانش آموزان ابتدایی