تبیین الگوهای موقعیت طراحی بر پایه تجربه تنانی (نمونه موردی: دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اسلامی تبریز)

آموزش طراحی معماری، وابسته به آموزش مهارت هایی است که فرد را از طریق راهبردهایی در عرصه دانش عملی از جمله رجوع به مصادیق و سوابق معماری می آموزد. هر عملی مبتنی بر انواعی از معرفت های ضمنی و تصریحی است و معرفت ضمنی، دارای ریشه تنانی بوده تا از طریق خاطره تنانی در حافظه ثبت شود. از آنجا که حواس انسان در دریافت های تنانی او شرکت کرده و در قضاوت وی اثر می گذارد؛ بر اثر تحریک مدرکات حسی، انسان به طور ذهنی از طریق نورون های آیینه ای در سیستم عصبی، آن مدرک را شبیه سازی یا تنانی می کند. لذا معمار می تواند در مواجهه با موقعیت های مشابه طبق الگوهای موقعیت طراحی که طی تجربه آموخته، برخورد کند. پژوهش با هدف ارتقای آموزش معماری از طریق راهبرد رجوع به مصادیق معماری، در پی پاسخ به این پرسش بود که «چگونه می توان از تجربیات تنانی به ارائه الگوهای موقعیت طراحی رسید؟». در این راستا، پژوهش به صورت کیفی در دو مرحله صورت گرفت. در مرحله کاوش نظری تحقیق به صورت توصیفی-تحلیلی، به جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای پرداخته و سپس در مرحله کاوش عملی به صورت اکتشافی، با روش پدیدارشناختی از طریق مصاحبه نیمه ساختاری بر پایه سه سوال محوری تا رسیدن به اشباع نظری، ادامه یافت. تحلیل کیفی متن مصاحبه ها به روش ماکس ون منن و کدگذاری به روش کرسول انجام گرفت.

کلیدواژه ها:

الگوهای موقعیت طراحی ، مصادیق معماری ، نورون های آیینه ای ، شبیه سازی تنانی ، ادراک حسی