تبیین رابطه مدیریت روستایی با کیفیت زیست پذیری روستاهای گردشگری پیراشهری (موردمطالعه: روستای اله آباد، استان یزد)

گردشگری در روستاهای پیرامون شهری می تواند به عنوان منبع جدید اشتغال و درآمد ساکنان از سوی مدیران محلی در ارتقاء سطح کیفیت زندگی بکار گرفته شود؛ اما پیش از آن، افزایش کیفیت زندگی منوط به انجام یک برنامه ریزی مدون برای ایجاد و توسعه شاخص زیست پذیری روستای پیراشهری است. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه مدیریت روستایی با زیست پذیری اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی روستاهای دارای توان گردشگری پیراشهری است. روش پژوهش مورداستفاده از نظر هدف کاربردی با ماهیت پیمایشی و با توجه به نحوه گردآوری داده ها از نوع تحقیقات توصیفی همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمام ساکنان محلی روستای اله آباد استان یزد در فروردین ۱۴۰۰ بوده است که با استفاده از نمونه گیری تصادفی و با استفاده از فرمول کوکران تعداد ۳۶۳ نفر انتخاب شدند. یافته ها نشان داد که زیست پذیری اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی با مدیریت محلی (دهیار و شورای اسلامی) رابطه مستقیم و معنادار دارد و شدت زیست پذیری اقتصادی با مدیریت محلی در حد مناسب ولی بیشتر از سایر متغیرها است. نتایج همبستگی نیز گواه این موضوع بود با بهتر شدن وضعیت مدیریت محلی، تمامی ابعاد زیست پذیری نیز بهبود پیدا خواهند کرد.

کلیدواژه ها:

زیست پذیری ، مدیریت روستایی ، توسعه گردشگری ، روستاهای پیراشهری ، روستای اله آباد