آمایش استان تهران در ترازوی نقد؛ ارزیابی تحقق اهداف توسعه پایدار

توسعه پایدار به عنوان پارادایم غالب امر توسعه در دهههای اخیر شناسایی شده است. توسعه ای که در آن منابع به گونه ای مصرف می شوند که نه تنها بحرانی در تامین منابع برای آیندگان به وجود نمی آورد بلکه تاثیرات محیط زیستی و اجتماعی آن نیز کنترل شده و قابل مدیریت است. سند آمایش استان تهران در سال ۹۹۳۱ به تصویب شورای عالی آمایش سرزمین رسیده است. این سند، تعیین کننده جهتگیری توسعه استان تهران تا ۰۲ سال آینده است. سند آمایش استان تهران نقشی کلیدی نه تنها در پایداری توسعه استان بلکه در پایداری توسعه کشور دارد. با این حال به دلیل چالش های به وجود آمده در مراحل تصویب آن از جمله کنار گذاشتن مشاور تهیه سند، اعمال تغییراتی در سند راهبردی و عملیاتی و... به نظر می رسد سند مصوب دربردارنده رهیافت هایی است که منجر به پایداری توسعه نخواهد شد. برای آزمون این امر، از ابزار برخط اهداف توسعه پایدار استفاده شده تا میزان پایداری سند آمایش استان تهران مورد ارزیابی قرار گیرد. بدین منظور راهبردهای کلیدی و سیاست های تاثیرگذار سند آمایش در سامانه برخط SDGTOOL قرار گرفته و سپس نتایج تحلیل شد. نتایج نشان می دهد که سند در موارد متعددی دارای تاثیرات منفی مستقیم است که لزمه تامل مجدد بر آن را ضروری می نماید.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، آمایش سرزمین ، آمایش استان تهران ، ارزیابی ، برنامه ریزی منطقه ای