بررسی فرصت ها و چالش های استانی شدن انتخابات پارلمانی در ایران از منظر عدالت توزیعی

انتخابات به عنوان یکی از مظاهر مردم سالاری و برون دادی از رابطه سه گانه سرزمین، ملت و حکومت است. از این رو مفهومی پیچیده و با ماهیتی ترکیبی است که لجرم ذوابعادی است. از این رو جغرافیای انتخابات، به عنوان یک کنش سیاسی که با مکان و فضای جغرافیایی عجین است، در دامنه علم جغرافیای سیاسی مطرح می شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی فرصت ها و چالش های استانی شدن انتخابات پارلمانی در ایران از منظر عدالت توزیعی است؛ لذا تالش کرده ایم با روش توصیفی-تحلیلی به این پرسش پاسخ دهیم که "چه فرصت هایی در سازماندهی سیاسی فضا از منظر استان ی شدن انتخابات مجلس شورای اسلامی به وجود می آید؟ و ضابطه عدالتنه بودن این توزیع فضایی چیست؟ و اساسا چگونه این فرآیند می تواند به استقرار توسعه متوازن سرزمینی در استان ها منجر شود؟". در این راستا، ابتدا دو پدیده "نظام پارلمانی" و "نظام ریاستی" را بررسی کرده و رابطه ی این دو را به بحث گذاشتیم. در ادامه، رابطه ی "عدالت توزیعی" و "سازماندهی سیاسی فضا" در راستای دست یابی به پایداری اقتصادی و اجتماعی نظام حکمرانی ملی و محلی مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها حاکی از آن است که استان ی شدن انتخابات می تواند به جلوگیری از تخلفات جریماندرینگ، افزایش ضریب مشارکت، انتخاب نمایندگان با نگاه های کالن، کاهش بخشی نگری، تقویت عملکرد شوراهای محلی، کاهش خرید و فروش آراء، کمک به طرح های توسعه ای، پرهیز از رقابت بومی گزینی در مقیاس استانی و ترجیح طرح ها و پروژه های استانی بر شهرستانی منجر می شود. همچنان که اجرایی سازی آن نیازمند احراز و افراز پیش شرط هایی از جمله تقویت نهادهای مدنی، تقویت احزاب، تفویض اختیارات به حکومت محلی و ایجاد نهادهای متناظر برای کاهش محرومیت زدایی در نقاط دورافتاده می باشد.

کلیدواژه ها:

نظام پارلمانی ، سازماندهی سیاسی فضا ، حکومت محلی ، جغرافیای انتخابات ، عدالت توزیعی ، حکمرانی فقرزدا