ارزیابی میزان اثرپذیری برنامه های توسعه ایران از ظرفیت های نهادهای بین المللی

هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان بهره مندی ایران از ظرفیت های نهادهای بین المللی در ابعاد مختلف برنامه های توسعه در کشور ایران می باشد که در یک حجم نمونه ۶۲ نفره از خبرگان و متخصصان اجرایی و دانشگاهی و با استفاده از ابزار پرسشنامه انجام شد. بر اساس یافته های به دست آمده از همگنی واریانس ها می توان استنباط کرد که برنامه های فرهنگی و کالبدی توسعه در ایران از پایین ترین میزان تاثیرپذیری از سازمان های بین المللی برخوردارند و این در حالی است که تاثیرپذیری برنامه های اجتماعی، اقتصادی، محیط زیستی و مدیریتی در سطح نسبی بالیی قرار دارد. همچنین نتایج به دست آمده از درصد ضریب بتا، میزان تاثیر سازمان های بین المللی در بخش های اجتماعی را ۱۶ درصد، فرهنگی ۰۳ درصد، اقتصادی ۰۲ درصد، محیط زیستی ۰۵ درصد، کالبدی ۲۲ درصد و مدیریتی ۸۳ درصد تبیین می کند. به طورکلی می توان نتیجه گرفت که وضعیت سیاسی دنیا وضعیتی است که در آن کنش ارتباطی افزایش یافته و نقش دولت ها به صورت تکبعدی در سیاستگذاری در حال کمرنگ شدن است و این عامل باعث نوعی تاثیرپذیری در روابط بین المللی گردیده است که محوریت را در اختیار نهادهای بین المللی قرار می دهد؛ این محوریت هر چه بیشتر به سوی توسعه سرزمین و پراکنده کردن ارتباط در لیههای گوناگون توسعه برمی گردد؛ بنابراین نتایج مطالعه نشان داد که ابعاد مورد بررسی توسعه، تحت تاثیر گسترش روابط کشور با نهادهای بین المللی است و همراهی و بهره مندی برنامه های توسعه کشور با ظرفیت های نهادهای بین المللی می تواند به افزایش تحقق برنامه های توسعه کمک نماید.

کلیدواژه ها:

نهادهای بینالمللی ، توسعه ، ایران