تبیین و تطبیق حاالت و رفتار کودکان و دیوانگان در اشعار

این پژوهش به بررسی حاالت و رفتار کودکان و دیوانگان در اشعار واعظ قزوینی و قدسی مشهدی می پردازد. با استفاده از روش کتابخانه ای و فیش برداری، به تحلیل ویژگی های سبک هندی در اشعار این دو شاعر پرداخته شده است. این اشعار به دلیل مضمون سازی و اسلوب معادله، نمونه های بارز سبک هندی محسوب می شوند. حاالت کودکان مانند بازی، وابستگی به مادر و خواب در گهواره و صفات دیوانگان مانند گریز از کودکان و علاقه به طبیعت، در اشعار این شاعران برای تبیین افکار اخلاقی و فلسفی مورد استفاده قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

قدسی مشهدی و واعظ قزوینی ، سبک هندی ، تمثیل ، مضمون سازی ، کودک و دیوانه