بررسی نشانه شناسی مقوله هایی از دستور زبان فارسی

زبان، نظامی از نشانه هاست که به بیان عقاید می پردازد. زبان نوشتار نیز بر دستور زبان استوار است و مقدمه ی زبان شناسی تلقی می گردد. نشانه شناسی نیز؛ مبتنی بر مفاهیم زبان شناختی است. در رمزگان دستور زبان، شرایط معنادار نشانه ها قابل ملاحظه است. در علم نشانه شناسی، ساختار دستور زبان می تواند تفسیر و داللت باشد و تولید معنا کند. قواعد گفتمان ی نظام نشانه ها، از دل معانی برمی آید و به بازآفرینی و بازساز ی پی ام می پردازد. فایده ی عملی در دستور زبان هنگامی محقق می شود که معانی و نشانه های دستوری، فراتر از چارچوب سازی ها، توصیف و پردازش شود تا درک و یادگیری بهتری صورت گیرد. در نشانه شناخت ی دستور زبان نی ز به دنبال سیر ارجاعی کلمه، کالم، تاویل و معنای پدیده های دستوری هستیم که با وجود قواعد قانونمند، حاوی انتقال معانی و نشانه هاست. این پیش فرض، نگرشی کاربرد گرایانه به دستور زبان خواهد داد و این علم دیرینه و غنی را از واپس نشینی دور می کند. در این جستار با روش تحلیلی توصیفی به ساز و کار نشانگی و فرایند ارتباط و به تبع آن تولید نشانه در دستور زبان پرداخته شده و با در نظر گرفتن قواعد دستوری مانند حالت های اسم، شبه جمله، اصوات، وجه فعل، حروف و صفات، تطبیق با نظام نشانگی انجام شده است. نتایج نشان می دهد که غالب قواعد دستوری در نظام نشانگان زبان قرار می گیرند و شیوه ی تحلیلی نشانه شناسی، یادگیری قواعد دستور زبان را از طریق برقراری ارتباط موثر، تسهیل می کند.

کلیدواژه ها:

زبان ، دستور زبان ، نشانه شناسی