بازنمایی لایه های معنایی سروده های منصور اوجی با رویکرد نشانه شناسی

نشانهشناسی شیوه ای بینارشته ای است که در تحلیل متون کاربرد دارد. تحلیل نشانهشناسانه شعر می تواند زمینه ای برای خوانش نوین و تفهیم بهتر متون فراهم سازد. بررسی محتوا با رویکرد نشانهشناسی، روشی برای تفسیر و رمزگشایی از یک متن است که می تواند به درک الیههای معنایی یک اثر کمک کند؛ عناصر و زیباییهای آن را نشان دهد و فهم بیشتر پیچیدگیهای شعر را میسر سازد. منصور اوجی، شاعر نمادگرای معاصر است که در شعر خود، مفاهیم نمادین و رمزی را به کار برده است. این مفاهیم بیشتر به صورت غیرانسانی بروز و ظهور دارد و مفاهیم طبیعی نیز از بسامد بالایی برخوردار است. این پژوهش، با تکیه بر داده های کتابخانه ای و به روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی محتوا و نماد در اشعار منصور اوجی پرداخته است تا بتواند لایه های معنایی شعرش را تحلیل کند. این مقاله بر آن است تا به طبقه بندی مضامین و نمادهای اشعار اوجی بپردازد و محتوای اشعارش را بازنمایی کند. جامعه ی آماری این پژوهش، گزیده ی اشعار اوجی (۱۴۰۲) به سعی و اهتمام کانون پرورش فکری کودک و نوجوان است. پژوهشگر بر آن است تا به این پرسش اصلی پاسخ دهد که بنمایه های اساسی و کالن نماد دهای پرتکرار شعر اوجی کدام است و هرکدام از کالن نمادها در چه مفاهیمی به کار رفته است؟ دستاوردهای این پژوهش نشان می دهد که اوجی، شاعری طبیعت گرا و مرگ اندیش است که با تکیه بر بنمایه های شعر خود، مضامین و مفاهیم متعددی را به زبانی نمادین در شعر، عرضه کرده است. بیشترین کالن نمادهای شعر اوجی، مفاهیم غیرانسانی از جمله مرگ، طبیعت، وطن و شیراز، رنگ و عشق است.

کلیدواژه ها:

منصور اوجی ، نشانه شناسی ، کالن نماد ، طبیعت ، مرگ