مطالعه سازوکار خستگی در رشته های فوتسال، بسکتبال و هندبال

هدف مقاله حاضر به مطالعه و مقایسه سازوکار خستگی در رشته های فوتسال، بسکتبال و هندبال پرداخته و سعی دارد تا با ارائه نیازهای فیزیولوژیکی و جسمانی و شواهد علمی، درک بهتری از مهمترین عوامل ایجاد کننده خستگی در ورزشهای تیمی فراهم آورد. روش پژوهش حاضر از نوع مروری می باشد. جستجوی مقالات با توجه به کلیدواژه های خستگی، نیازهای فیزیولوژیکی، فوتسال، بسکتبال و هندبال از پایگاه داده های Google Scholar و PubMed از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۴ آوری شد که در نهایت تعداد ۱۵ مقاله که ملاکهای ورودی را داشتند انتخاب و نتایج آنها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج جمع بندی یافته های مقالات نشان داد که در ورزشهای فوتسال، بسکتبال و هندبال ضربان قلب به عنوان مهمترین شاخص فشار فیزیولوژیکی به میزان بالایی افزایش می یابد که کمترین مقدار را در هندبال نشان می دهد ولی مصرف اکسیژن در فوتسال بیشترین مقدار را دارد. میزان دوندگی و دوهای سرعت در بسکتبال بالاتر از سایر رشته ها بود در حالی که هندبال کمترین میزان دوندگی را داشت. خستگی در هر سه ورزش به شکل کاهش ذخایر انرژی و افت عملکرد تکنیکی در اواخر بازی مشاهده شد و کاهش عملکرد در آزمون پرش پس از مسابقه در تمامی این ورزشها معنی دار بود اما کم آبی و پرگرمایی در شرایط طبیعی دیده نشد. نتیجه گیری خستگی در این سه رشته تا حد زیادی به کاهش گلیکوژن عضلانی، افزایش استفاده از چربی و افت عملکرد شناختی و عصبی - عضلانی مرتبط هستند. در حالی که اسیدوز خون افزایش می یابد اما عامل اصلی خستگی نیست. همچنین به دلیل شرایط مطلوب، محیطی کم آبی و پرگرمایی تاثیر زیادی در خستگی این رشته ها ندارد.

کلیدواژه ها:

خستگی ، نیازهای فیزیولوژیکی ، فوتسال ، بسکتبال ، هندبال