مقایسه اثربخشی روان نمایشگری مبتنی بر درمان شناختی رفتاری و واقعیت درمانی بر ناگویی هیجانی، نظم جویی شناختی هیجانی در دانشجویان با نشانگان ضربه عاطفی

این پژوهش با هدف بررسی مقایسه اثربخشی روان نمایشگری مبتنی بر درمان شناختی رفتاری و واقعیت درمانی بر ناگویی هیجانی، نظم جویی شناختی هیجانی در دانشجویان با نشانگان ضربه عاطفی انجام شد. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری دوماهه همراه با گروه گواه بود و از لحاظ ماهیت در دسته پژوهش های کاربردی قرار می گیرد. جامعه آماری پژوهش شامل همه دانشجویانی بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ در شهرستان نجف آباد مشغول یه تحصیل بودند. در این مطالعه ۴۵ نفر از دانشجویان به عنوان گروه نمونه از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده، به این صورت که آزمودنی ها پس از تکمیل پرسشنامه غربالگری نشانگان ضربه عشقی و کسب نمره لازم وارد پژوهش شدند. سپس آزمودنی ها به شیوه تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش (گروه درمان روان نمایشگری مبتنی بر درمان شناختی رفتاری و گروه واقعیت درمانی) و یک گروه ۱۵ نفره گواه گمارده شدند. در ادامه کلیه آزمودنی ها در پیش آزمون شرکت نموده سپس گروه های آزمایش هر کدام در یک مداخله ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای شرکت نمودند ولی گروه گواه درمانی دریافت نکردند و مجددا گروه ها در پس آزمون شرکت نمودند. ابزار پژوهش شامل مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو(۱۹۹۴)، پرسشنامه نظم جویی شناختی هیجانی گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۱) و مقیاس ضربه عشقی راس (۱۹۹۹) می باشد.

کلیدواژه ها:

روان نمایشگری مبتنی بر درمان شناختی رفتاری ، واقعیت درمانی ، ناگویی هیجانی ، نظم جویی شناختی هیجانی ، نشانگان ضربه عاطفی