تاثیر تمرین های گروهی در کلاس فارسی عمومی بر تقویت مهارت گفتاری دانشجویان

مهارت گفتاری، به عنوان یکی از چهار مهارت اصلی زبان، نقشی کلیدی در موفقیت تحصیلی و شغلی افراد ایفا می کند، اما اغلب در کلاس های فارسی عمومی که ماهیتی استادمحور دارند، مغفول می ماند. این مقاله با هدف بررسی و تحلیل تاثیر به کارگیری تمرین های گروهی و یادگیری مشارکتی بر تقویت مهارت گفتاری دانشجویان تدوین شده است. پژوهش حاضر با اتکا به روش شناسی مروری و توصیفی-تحلیلی، به واکاوی مبانی نظری و یافته های پژوهشی در حوزه های آموزش زبان و روانشناسی تربیتی می پردازد. بیان مسئله اصلی، کمبود فرصت برای تعامل کلامی معنادار و وجود اضطراب گفتاری در ساختارهای سنتی کلاس است که به سکوت و انفعال دانشجویان می انجامد. یافته های حاصل از مرور منابع نشان می دهد که تمرین های گروهی از طریق افزایش کمی زمان صحبت برای هر دانشجو، ایجاد محیطی امن و کم استرس برای تمرین، فراهم آوردن فرصت برای بازخورد همتایان و افزایش انگیزش و مسئولیت پذیری فردی، به طور معناداری به بهبود ابعاد مختلف مهارت گفتاری (روانی کلام، دقت و غنای واژگانی) کمک می کند. این مقاله نتیجه می گیرد که گذار از الگوی تدریس استادمحور به رویکردهای دانشجومحور و مشارکتی، یک راهبرد موثر و ضروری برای فعال سازی دانشجویان و تبدیل کلاس فارسی عمومی به یک محیط پویا برای پرورش واقعی مهارت های ارتباطی است و در نهایت، پیشنهادهای کاربردی مشخصی را برای طراحی و اجرای این تمرین ها ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

مهارت گفتاری ، فارسی عمومی ، تمرین های گروهی ، یادگیری مشارکتی ، اضطراب گفتاری ، تعامل کلاسی.