تاملی بر لزوم بهره گیری از فرم و محتوای قصه های قدیمی در تصویرسازی های معاصر (مطالعه موردی: آثار پرویز کلانتری و فرشید مثقالی)

با توجه به اهمیت بازآفرینی فرهنگی و هنری در دوران معاصر، استفاده از قصه های عامیانه و کهن ایرانی به عنوان منبع الهام در تصویرسازی، فرصتی منحصر به فرد برای بازسازی هویت تصویری و بصری نسل امروز فراهم می سازد. قصه ها به عنوان بازتابی از حافظه ی فرهنگی و اجتماعی جوامع، می توانند نقش موثری در غنابخشی به مفاهیم بصری در هنر ایفا کنند. این مقاله با هدف بررسی ضرورت بهره گیری از فرم و محتوای قصه های قدیمی در تصویرسازی معاصر، به مطالعه ی موردی آثار دو تصویرگر برجسته، پرویز کلانتری و فرشید مثقالی می پردازد. روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی و با رویکرد کیفی است که با تحلیل بصری آثار منتخب و بررسی ساختارهای روایی و فرمی انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که استفاده از عناصر روایی، سبک بصری سنتی و فرم های نمادین در روایت های کهن، موجب تعمیق پیام های بصری و تقویت ارتباط میان مخاطب معاصر و هویت فرهنگی گذشته می شود. در نهایت، بهره گیری خلاقانه و هدفمند از قصه های بومی، رویکردی موثر در جهت ارتقای کیفیت تصویرگری معاصر و بازآفرینی فرهنگ تصویری ملی به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

تصویرسازی معاصر ، قصه های قدیمی ، روایت سنتی ، پرویز کلانتری ، فرشید مثقالی ، بازآفرینی فرهنگی.