جایگاه شهرداریها در طراحی شهری و ایجاد امنیت برای شهروندان

امروزه توسعه فناوری های نوآورانه و پیشرفته فرصت هایی را در اختیار مقامات شهری قرار می دهد تا با به ارمغان آوردن امنیت برای شهروندان رونق جنبه های مختلف زندگی شهری را تسریع بخشند. در همین راستا سکونتگاههای غیر رسمی به مثابه یکی از پیامدها و ویژگیهای بارز شهرنشینی معاصر در کشورهای در حال توسعه و از جمله ایران بوده است. طی سده گذشته رویکردهای متفاوتی از سوی نظام برنامه ریزی در کشورهای مختلف برای حل یا کاهش ابعاد این مساله برگزیده و اجرا شده است. یکی از دلایل اصلی شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی در کلانشهرهای کشورهای جهان شهرنشینی شتابان و تخلیه شدن روستاها در این کشورها به دنبال انقلاب صنعتی بود. در دنیایی که شاهد رشد روزافزون شهرنشینی است و انتظار می رود در آن شهرها تا سال۲۰۳۰ بیش از ۷۰ درصد از جمعیت جهان را در خود جای دهند، طراحی شهرهای ایمن در وهله کنونی نقش بسزایی در حفاظت از ساکنان امروز و فردای آن ها ایفا خواهد کرد. شکی نیست که محیط ساخته شده تاثیر مهمی بر درک بشر از امنیت دارد. مداخلات شهری برای تقویت امنیت و مشکلات سطحی موثر هستند، اما موفقیت سیاست های عمومی کوتاه مدت اگر با اقداماتی در جهت احیای بافت اجتماعی همراه نباشد، ماندگار نخواهد بود. سکونتگاه های غیررسمی، ناحیه های نابسامانی هستند که در اغلب شهرهای بزرگ و میانی کشور شکل گرفته و گسترش یافته اند. در ایران در مواجهه با این نواحی، تاکنون راهکارهای مختلفی امتحان شده است؛ تخریب، جابجایی، مکان و خدمات، بهسازی، توانمندسازی از جمله این راهکارها بوده اند.

کلیدواژه ها:

امنیت ، شهروندان ، مدیرت شهری