کارآمدسازی سیاست گذاری آمایشی و برنامه های شهرداریهادر حوزه محیط زیست کلان شهری

آمایش سرزمینی و برنامه ریزی شهری دو مقوله مرتبط با یکدیگر هستند که توسط شهرداری ها در فرآیند توسعه شهری مورد استفاده قرار می گیرند. آمایش سرزمینی به توزیع بهینه جمعیت و فعالیت ها در سطح سرزمین با توجه به قابلیت ها و محدودیت های هر منطقه می پردازد. برنامه ریزی شهری، به عنوان یک ابزار کلیدی در مدیریت شهری، از آمایش سرزمینی به عنوان یک سند بالادستی برای توسعه پایدار شهرها بهره می برد. حق بر محیط زیست ارتباط زیادی با دیگر حقوق بشری دارد، به گونه ای که عدم تحقق آن، منجر به تهدید سایر حقوق انسان می شود و علاوه بر ورود صدمات جبران ناپذیر بر سلامت شهروندان، دیگر حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آنها را نیز در معرض خطر قرار می دهد. بسیاری از شهرها و به خصوص کلانشهرها از آلودگی های زیست محیطی بسیاری رنج می برند که این امر ناشی از عملکرد انسانها در تولید انواع آلودگی های زیست محیطی است. غلبه بر آلودگی های محیط زیست در گروی آشنایی با حقوق زیست محیطی شهروندان و تلاش در جهت تحقق آنها می باشد. نتایج نشان می دهد دست یابی به محیط زیست سالم شهری یکی از اهداف توسعه پایدار شهری است. سلامت محیط زیست شهری تحت تاثیر شرایط و ساختار فضایی شهر بوده و از طرف دیگر عامل انسانی به عنوان محیط اجتماعی در ایجاد و تغییر سلامت محیط زیست شهری نقش به سزایی دارد، بنابراین جهت ارتقاء سلامت محیط زیست شهری، تحلیل و تبیین ارتباط بین محیط انسان ساخت و محیط اجتماعی ضروری است.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، محیط شهری ، مدیریت یکپارچه