تحلیل های تطبیقی و تلفیقی خودشفقت ورزی از منظر روان شناسی و آموزه های اسلامی

خودشفقت ورزی به عنوان یکی از مفاهیم کلیدی در روان شناسی مثبت گرا و درمان های نوین روان شناختی، نقشی حیاتی در ارتقاء سلامت روان، کاهش اضطراب و افسردگی، و افزایش تاب آوری روانی ایفا می کند (Neff, ۲۰۰۳). این مفهوم به معنای پذیرش و مهربانی نسبت به خود در مواجهه با شکست ها و نواقص شخصی است و بر خلاف خودانتقادی، باعث تقویت منابع درونی افراد می شود. از سوی دیگر، آموزه های اسلامی با تاکید بر رحمت الهی، بخشش و مهربانی نسبت به خویشتن و دیگران، بستر نظری غنی و معنوی مشابهی را برای خودشفقت ورزی فراهم می آورند (قاضی طباطبایی، ۱۳۹۰). این پژوهش مروری با هدف تحلیل تطبیقی و تلفیقی خودشفقت ورزی از منظر روان شناسی و آموزه های اسلامی انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که هر دو حوزه، بر اهمیت مهربانی و پذیرش خود تاکید دارند، ولی آموزه های اسلامی علاوه بر بعد فردی، بعد الهی و معنوی خاصی را معرفی می کنند که می تواند به تقویت و تعمیق خودشفقت ورزی کمک کند. همچنین، نظریه های روان شناسی چارچوب های عملی و علمی برای تحقق این مفهوم فراهم کرده اند که می تواند در بستر اسلامی به کار گرفته شود. این پژوهش زمینه ساز مطالعات بین رشته ای و توسعه مداخلات روان شناختی مبتنی بر آموزه های دینی است که می تواند سلامت روان جامعه را ارتقاء دهد.

کلیدواژه ها:

آموزه های اسلامی ، تاب آوری روانی ، رحمت الهی ، خودشفقت ورزی ، روان شناسی مثبت گرا ، سلامت روان ، مهربانی به خود ، روان شناسی دینی.