تاثیر فضاهای باز شهری بر کیفیت گذران اوقات فراغت شهروندان

فضاهای باز شهری به عنوان یکی از عناصر اساسی کالبدی و اجتماعی شهرها، نقش مهمی در ارتقاء کیفیت گذران اوقات فراغت شهروندان ایفا می کنند. این پژوهش با هدف بررسی ابعاد کالبدی، عملکردی، اجتماعی و مدیریتی فضاهای باز و تاثیر آن ها بر بهبود تجربه فراغتی ساکنان انجام شده است. تحلیل مبانی نظری نشان می دهد که عواملی همچون دسترسی پذیری، امنیت، آسایش حرارتی، تنوع کاربری و انعطاف پذیری عملکردی، ارتباط مستقیم با میزان استفاده و رضایت از این فضاها دارند. علاوه بر آن، فضاهای باز شهری بستری برای تعاملات رو در رو، تقویت سرمایه اجتماعی، ارتقاء حس تعلق و انتقال ارزش های فرهنگی فراهم می آورند. با وجود این ظرفیت ها، چالش هایی مانند کمبود زمین در بافت های متراکم، نابرابری فضایی، محدودیت بودجه نگهداشت و بی توجهی به تغییرات اقلیمی، بهره برداری کامل از این فضاها را محدود کرده است. رویکردهای نوین طراحی و مدیریت بر مشارکت محوری، بازآفرینی فضاهای موجود، طراحی چندمنظوره و استفاده از فناوری های هوشمند تاکید دارند. یافته ها نشان می دهد که تحقق نقش بهینه فضاهای باز نیازمند رویکردی تلفیقی است که در آن ابعاد کالبدی، عملکردی و اجتماعی به صورت هم افزا در نظر گرفته شوند. این رویکرد می تواند ضمن ارتقاء کیفیت گذران اوقات فراغت، به بهبود کیفیت زندگی شهری و پایداری اجتماعی منجر شود.

کلیدواژه ها:

فضاهای باز شهری ، اوقات فراغت ، سرمایه اجتماعی ، کیفیت زندگی