هوش مصنوعی و توسعه ابزارهای ارزیابی خلاقیت در دانش آموزان کم انگیزه

این مقاله به بررسی پتانسیل های هوش مصنوعی (AI) در توسعه ابزارهای نوین برای ارزیابی خلاقیت در دانش آموزان، به ویژه آنهایی که با چالش کم انگیزگی مواجه هستند، می پردازد. با توجه به اهمیت روزافزون خلاقیت به عنوان یک مهارت کلیدی در قرن بیست و یکم و ضرورت شناسایی و پرورش آن در تمامی دانش آموزان، روش های سنتی ارزیابی اغلب قادر به سنجش دقیق و جامع این ویژگی در افراد کم انگیزه نیستند. هوش مصنوعی، با قابلیت های خود در تحلیل داده های پیچیده، شناسایی الگوها، و ارائه بازخوردهای شخصی سازی شده، می تواند رویکردهای ارزیابی خلاقیت را متحول سازد. این پژوهش، ابتدا به بررسی مبانی نظری خلاقیت و کم انگیزگی در بستر آموزشی می پردازد، سپس نقش هوش مصنوعی در تشخیص، تحلیل و ارزیابی جنبه های مختلف خلاقیت را تبیین می کند. در ادامه، چالش ها و فرصت های پیاده سازی این ابزارها در سیستم آموزشی ایران مورد بحث قرار می گیرد و با ارائه راهکارهایی عملی برای طراحی و به کارگیری سیستم های ارزیابی مبتنی بر هوش مصنوعی، به این نتیجه می رسد که هوش مصنوعی می تواند به عنوان یک کاتالیزور قدرتمند برای شناسایی، پرورش و ارتقاء خلاقیت در دانش آموزان کم انگیزه عمل کند و مسیرهای جدیدی را برای مداخلات آموزشی هدفمند هموار سازد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، ارزیابی خلاقیت ، دانش آموزان کم انگیزه ، آموزش و پرورش ، یادگیری ماشین ، پردازش زبان طبیعی