بررسی تاثیر شیوه های ارزشیابی توصیفی بر ارتقاء انگیزه درونی، خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی یادگیرندگان

ارزشیابی توصیفی به عنوان یکی از رویکردهای نوین در نظام های آموزشی، فراتر از سنجش صرف عملکرد دانش آموزان، نقش مهمی در تقویت انگیزه درونی، خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی ایفا می کند. این شیوه ارزشیابی با تمرکز بر ارائه بازخوردهای دقیق، کیفی و هدفمند، امکان شناخت بهتر نقاط قوت و ضعف را برای یادگیرندگان فراهم ساخته و آنان را به مشارکت فعال تر در فرایند یادگیری تشویق می کند. خودکارآمدی، یعنی باور فرد به توانایی هایش در انجام موفق یک وظیفه، به عنوان یکی از متغیرهای روان شناختی مهم در فرایند یادگیری تحلیل شده است. پیشرفت تحصیلی نیز به عنوان نتیجه ملموس و عینی فرایند یادگیری، از دیگر محورهای اصلی تحقیق به شمار می رود. ارتباط متقابل این سه مولفه در بستر ارزشیابی توصیفی، محور اصلی این پژوهش را تشکیل می دهد. ارائه بازخوردهای توصیفی و کیفی باعث افزایش انگیزه درونی دانش آموزان می شود و آنان را به یادگیری فعال و خودتنظیمی تشویق می کند. این بازخوردها همچنین موجب تقویت خودکارآمدی می گردند، به گونه ای که دانش آموزان باور بیشتری به توانایی های خود پیدا کرده و در مواجهه با چالش های یادگیری اعتماد به نفس بیشتری دارند. این عوامل در کنار هم موجب بهبود قابل توجهی در پیشرفت تحصیلی می شوند و یادگیری را از سطح حفظی فراتر برده و به یادگیری معنادار و پایدار تبدیل می کنند. شیوه های ارزشیابی توصیفی می توانند نقش موثری در بهبود کیفیت آموزش و پرورش ایفا کنند و زمینه ساز پرورش یادگیرندگانی با انگیزه، خودباور و مسئولیت پذیر باشند که برای مواجهه با چالش های آینده آماده اند.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی توصیفی ، انگیزه درونی ، خودکارآمدی ، پیشرفت تحصیلی ، یادگیرندگان