نقش یادگیری گروهی در ارتقای تعاملات کلاسی و انگیزش تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

یادگیری گروهی به عنوان یک رویکرد آموزشی پیشرو، نقشی اساسی در بهبود کیفیت فرآیندهای یاددهی و یادگیری، به ویژه در دوره ابتدایی، ایفا می کند. این روش با فراهم آوردن بستری برای تعاملات مثبت و سازنده میان دانش آموزان، می تواند به طور قابل توجهی انگیزه تحصیلی آن ها را افزایش دهد و در نتیجه، عملکردشان را بهبود بخشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی جامع نقش یادگیری گروهی در ارتقای تعاملات کلاسی و انگیزش تحصیلی دانش آموزان ابتدایی انجام شده است. در این مقاله، ابتدا به تعریف و مبانی نظری یادگیری گروهی پرداخته شده و سپس، مکانیزم های تاثیر آن بر تعاملات کلاسی و انگیزش دانش آموزان از منظر روان شناختی و آموزشی مورد تحلیل قرار گرفته است. یافته ها نشان می دهد که یادگیری گروهی، با تکیه بر اصول وابستگی متقابل مثبت، مسئولیت پذیری فردی، تعامل چهره به چهره، مهارت های اجتماعی و پردازش گروهی، محیطی حمایتی و مشارکتی را ایجاد می کند که در آن دانش آموزان به جای رقابت، به همکاری می پردازند. این همکاری، منجر به شکل گیری روابط دوستانه، کاهش اضطراب اجتماعی و افزایش اعتماد به نفس در دانش آموزان می شود. از سوی دیگر، یادگیری گروهی با ایجاد احساس تعلق به گروه و فراهم آوردن فرصت هایی برای موفقیت های مشترک، انگیزش درونی دانش آموزان را تقویت کرده و آن ها را به سمت یادگیری عمیق تر و پایدارتر سوق می دهد. در نهایت، با توجه به نتایج، می توان نتیجه گرفت که یادگیری گروهی ابزاری قدرتمند برای تحول در فرآیندهای آموزشی و پرورشی در مقطع ابتدایی است و استفاده از آن، به معلمان کمک می کند تا کلاس های پویاتر و اثربخش تری را مدیریت کنند.

کلیدواژه ها:

یادگیری گروهی ، تعاملات کلاسی ، انگیزش تحصیلی ، دانش آموزان ابتدایی ، آموزش و پرورش