اثرات روش تدریس مشارکتی بر پیشرفت تحصیلی، تعاملات اجتماعی و بهداشت روان فراگیران ابتدایی

این مقاله مروری با هدف بررسی اثرات روش تدریس مشارکتی بر پیشرفت تحصیلی، تعاملات اجتماعی و بهداشت روان فراگیران ابتدایی تدوین شده است. روش تدریس مشارکتی، رویکردی نوین در آموزش و پرورش است که بر همکاری و تعامل دانش آموزان در قالب گروه های کوچک تاکید دارد. یافته های پژوهش های متعدد نشان می دهند که این روش، به دلیل فعال سازی دانش آموزان و ایجاد محیطی حمایتی، تاثیرات مثبتی بر ابعاد مختلف رشد فراگیران دارد. در زمینه پیشرفت تحصیلی، روش تدریس مشارکتی با تشویق به بحث، تبادل نظر و حل مسئله گروهی، درک عمیق تر مفاهیم و بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان را به دنبال دارد. این رویکرد، به ویژه برای دانش آموزانی با سطوح یادگیری متفاوت، فرصتی فراهم می کند تا از یکدیگر بیاموزند و به هم کمک کنند. در بعد تعاملات اجتماعی، یادگیری مشارکتی با ایجاد فرصت برای همکاری و تعامل مستقیم، مهارت های اجتماعی حیاتی مانند برقراری ارتباط موثر، حل تعارض، احترام به عقاید دیگران و کار تیمی را تقویت می کند. این مهارت ها نه تنها در محیط مدرسه، بلکه در زندگی آینده دانش آموزان نیز بسیار ارزشمند هستند. در نهایت، تاثیر این روش بر بهداشت روان فراگیران نیز قابل توجه است. با کاهش حس رقابت مخرب و ایجاد محیطی امن و حمایتی، یادگیری مشارکتی به کاهش اضطراب و استرس تحصیلی کمک کرده و عزت نفس و خودکارآمدی دانش آموزان را افزایش می دهد. همچنین، با تقویت روابط دوستانه و احساس تعلق به گروه، به سلامت روان دانش آموزان کمک شایانی می کند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، پیشرفت تحصیلی ، تعامل اجتماعی ، بهداشت روان ، فراگیران ابتدایی