نقش تنظیم هیجانی در پیشگیری از فرسودگی شغلی در میان پرستاران

تنظیم هیجانی به عنوان یکی از مولفه های اساسی سلامت روان، نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی شغلی و کاهش تنش های روانی ایفا می کند. پرستاران به دلیل مواجهه مداوم با موقعیت های پرتنش مانند مراقبت از بیماران بدحال، مرگ بیماران، فشار کاری بالا و شیفت های طولانی، بیش از سایر گروه های شغلی در معرض خطر فرسودگی شغلی قرار دارند. در چنین شرایطی، توانایی مدیریت هیجانات و واکنش های احساسی می تواند به عنوان یک عامل محافظتی عمل کرده و از بروز اختلالات روانی پیشگیری کند. تحقیقات نشان داده اند که افراد دارای مهارت های بالای تنظیم هیجانی کمتر دچار فرسودگی شغلی می شوند، زیرا قادرند هیجانات منفی را بهتر کنترل کرده و به شکل سازگارانه تری با استرس های محیط کار مواجه شوند. این مهارت ها شامل بازشناسی احساسات، پذیرش هیجانات، و انتخاب راهبردهای مقابله ای موثر است که به پرستاران کمک می کند تا در شرایط بحرانی، واکنش های سنجیده تری داشته باشند و از فشارهای روانی آسیب نبینند. علاوه بر این، آموزش و ارتقاء مهارت های تنظیم هیجانی می تواند به عنوان بخشی از برنامه های پیشگیری در سازمان های درمانی مورد توجه قرار گیرد. برگزاری کارگاه ها و دوره های آموزشی با محوریت ارتقاء خودآگاهی هیجانی، کنترل استرس، و توانمندسازی روان شناختی می تواند در افزایش تاب آوری پرستاران و کاهش نرخ ترک شغل نقش موثری ایفا کند. چنین مداخلاتی نه تنها باعث بهبود سلامت روان کارکنان می شود، بلکه رضایت شغلی و کیفیت مراقبت از بیماران را نیز ارتقا می دهد. با توجه به شرایط دشوار و پرتنش محیط های درمانی، توجه به تنظیم هیجانی به عنوان یک متغیر میانجی در پیشگیری از فرسودگی شغلی، ضروری به نظر می رسد. مدیران مراکز درمانی باید این موضوع را در سیاست گذاری های منابع انسانی خود مدنظر قرار دهند و محیطی حمایتگر فراهم کنند تا پرستاران بتوانند در فضایی ایمن از لحاظ روانی، نقش حساس خود را ایفا کنند.

کلیدواژه ها:

تنظیم هیجانی ، فرسودگی شغلی ، تاب آوری ، رضایت شغلی ، محیط های درمانی