نقش گردشگری در بازآفرینی بافت های تاریخی: رویکردی مفهومی و تحلیلی

بازآفرینی بافت های تاریخی یکی از مهم ترین رویکردهای توسعه پایدار در شهرهای تاریخی است که با هدف حفظ هویت فرهنگی، بهبود کیفیت زیستی ساکنان و تقویت اقتصاد محلی انجام می شود. در این فرآیند، گردشگری به عنوان یکی از عوامل کلیدی و محرک های اصلی شناخته می شود که می تواند با ایجاد فرصت های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، نقش موثری در باززنده سازی این بافت ها ایفا کند. این پژوهش با رویکردی مفهومی و تحلیلی، به بررسی جایگاه و تاثیر گردشگری در فرآیند بازآفرینی بافت های تاریخی می پردازد.در بخش مفهومی، ابتدا تعاریف و مفاهیم کلیدی گردشگری و بازآفرینی شهری مورد بررسی قرار گرفته و چارچوب نظری لازم برای تحلیل روابط میان این دو حوزه ارائه شده است. سپس، از منظر تحلیل محتوایی، جنبه های مختلف گردشگری اعم از گردشگری فرهنگی، گردشگری پایدار و گردشگری مشارکتی بررسی شده اند تا تاثیر هر یک بر بازآفرینی بافت های تاریخی روشن شود.نتایج تحلیل نشان می دهد که گردشگری، علاوه بر ایجاد فرصت های درآمدزایی و اشتغال، می تواند زمینه های احیای بناهای تاریخی، ارتقای فرهنگ محلی و تقویت حس تعلق اجتماعی را فراهم کند. با این حال، تاکید می شود که این فرآیند در صورتی پایدار و موفق خواهد بود که مدیریت صحیح و برنامه ریزی دقیق مبتنی بر مشارکت جامعه محلی و رعایت اصول حفاظت از میراث فرهنگی در آن لحاظ شود.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، مشارکت جامعه ، پایدار و موفق ، حفاظت ، میراث فرهنگی