استفاده از رویکردهای روانشناسی تربیتی در کاهش اختلالات رفتاری در مدارس

اختلالات رفتاری در دانش آموزان مقطع ابتدایی، به عنوان یکی از مهم ترین چالش های نظام آموزشی، می تواند بر کیفیت یادگیری، روابط اجتماعی و رشد هیجانی آنان اثر منفی بگذارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش رویکردهای روانشناسی تربیتی در کاهش این اختلالات، بر روی ۲۴۰ دانش آموز پایه های اول تا ششم ابتدایی انجام گرفت. این مطالعه از نوع کاربردی با روش توصیفی-همبستگی بود. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه اختلالات رفتاری آچنباخ (۱۹۸۶) و پرسشنامه محقق ساخته ادراک از رویکردهای روانشناسی تربیتی بود. نتایج نشان داد میان مهارت های اجتماعی، مدیریت هیجان، بازخورد مثبت معلم و حمایت والدین با کاهش اختلالات رفتاری رابطه منفی و معنادار وجود دارد (p < ۰.۰۱). همچنین تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که این عوامل در مجموع ۳۷ درصد از واریانس اختلالات رفتاری را تبیین می کنند. یافته ها تاکید می کند که به کارگیری راهبردهای روانشناسی تربیتی در محیط مدرسه، می تواند به عنوان ابزاری موثر برای ارتقای سلامت روانی و اجتماعی دانش آموزان ابتدایی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

روانشناسی تربیتی ، اختلالات رفتاری ، مدارس ابتدایی ، مهارت های اجتماعی ، مدیریت هیجان ، بازخورد مثبت ، حمایت والدین.