آموزش اسپرانتو، جنگ و پیامدهای آن

در آغاز، اصلی ترین مانع در راه گسترش اسپرانتو، صرفا تردید درباره ی بقای آن بود. آنچه زامنهوف به جهان عرضه کرد، تنها یکی از طرح های متعدد برای ایجاد یک زبان جدید بود که تقریبا هر سال پدید می آمدند (اما معمولا فراتر از مرحله ی انتشار یک جزوه ی کوچک پیش نمی رفتند). همچنین باید به خاطر داشت که در پایان سده ی نوزدهم، ایده ی یک زبان بین المللی که شاید از نظر تئوری مورد حمایت اکثریت افراد آگاه بود به دلیل ظهور ناگهانی پروژه ی زبانی «ولاپوک» (Volapük) در دهه ی ۱۸۸۰ و سقوط سریع آن، خدشه دار شد.۱ در نتیجه، سرخوردگی عمومی، بدبینی علمی و تجاری، و بی تفاوتی یا تمسخر مراکز علمی زبان شناسی، اصلی ترین موانع پیش روی پیروان اولیه ی اسپرانتو بودند. اما هنگامی که این زبان به تدریج به عنوان واقعیتی اجتماعی ظهور کرد،به حلقه های گسترده تری از جامعه نفوذ یافت، و به ویژه زمانی که کاربران آن تمایلی به پیوند با جنبش های رهایی بخش و انقلابی نشان دادند، این موضع عمدتا منفعلانه در برخی محافل جای خود را به مخالفت و حتی خصومت مستقیم داد. زود آشکار شد که چقدر بذر کشمکش با جهان خارج در چشم انداز به ظاهر ساده لوحانه و بی آلایش زامنهوف نهفته بود برای نمونه، نزد اسپرانتیست های روسیه.