روانشناسی مثبت گرا و نقش آن در افزایش انگیزه و تاب آوری دانش آموزان

هدف این پژوهش بررسی نقش روانشناسی مثبت گرا در افزایش انگیزه تحصیلی و تاب آوری دانش آموزان دوره دوم ابتدایی شهرستان گیلانغرب در سال تحصیلی ۱۴۰۳–۱۴۰۴ بود. این مطالعه از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی–همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پایه های چهارم، پنجم و ششم ابتدایی این شهرستان بود که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای و بر اساس جدول کرجسی و مورگان، تعداد ۲۴۸ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه روانشناسی مثبت گرا بر اساس مدل PERMA سلیگمن (۲۰۱۱)، پرسشنامه انگیزه تحصیلی والریند و همکاران (۱۹۹۲) و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) بود که روایی محتوایی و سازه آن ها تایید و پایایی آن ها با آلفای کرونباخ بالاتر از ۰/۷۰ به دست آمد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) در نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ و AMOS تحلیل شدند.یافته ها نشان داد بین روانشناسی مثبت گرا و انگیزه تحصیلی (r=۰.۶۴, p<۰.۰۱) و بین روانشناسی مثبت گرا و تاب آوری (r=۰.۵۸, p<۰.۰۱) رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. تحلیل رگرسیون بیانگر آن بود که مولفه های هیجانات مثبت، روابط مثبت و معنا بیشترین سهم را در پیش بینی انگیزه تحصیلی و تاب آوری دارند. بر اساس این نتایج، می توان نتیجه گرفت که به کارگیری برنامه های مبتنی بر روانشناسی مثبت گرا در محیط مدرسه می تواند ضمن ارتقاء انگیزه تحصیلی، توان مقابله با چالش ها و فشارهای روانی را در دانش آموزان افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

روانشناسی مثبت گرا ، انگیزه تحصیلی ، تاب آوری ، دانش آموزان ابتدایی ، گیلانغرب