تحلیل تجربی رابطه بین شاخص های شهر آموزش دهنده و پایداری محیط زیستی در چارچوب توسعه ی شهر هوشمند (مورد پژوهی: شهر اردبیل)

در دهه های اخیر، تلفیق مفاهیم شهر آموزش دهنده و شهر هوشمند به عنوان راهکاری نوین برای دستیابی به پایداری زیست محیطی در دستور کار بسیاری از نظام های مدیریت شهری قرار گرفته است. این پژوهش با هدف بررسی تجربی رابطه میان شاخص های شهر آموزش دهنده و پایداری محیط زیستی در چارچوب توسعه شهر هوشمند انجام شده است. روش تحقیق از نوع کمی و کاربردی است. جامعه آماری شامل شهروندان متخصص و مرتبط با موضوع در شهر اردبیل بوده و حجم نمونه با توجه به تعداد گویه ها، برابر با ۲۷۳ نفر تعیین گردید. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته بود که روایی صوری، همگرا و واگرا و پایایی آن با استفاده از نرم افزار SmartPLS تایید شد. نتایج تحلیل عاملی تاییدی و تحلیل مسیر نشان داد که شاخص های شهر آموزش دهنده تاثیر مثبت و معناداری بر توسعه شهر هوشمند و در ادامه بر پایداری محیط زیستی دارند. بالاترین ضریب مسیر مربوط به ارتباط بین شهر آموزش دهنده و توسعه شهر هوشمند برابر با ۰/۷۸ و بین توسعه شهر هوشمند و پایداری محیط زیستی برابر با ۰/۷۳ بود. همچنین شاخص Q² برای متغیرهای درون زای مدل بیشتر از صفر گزارش شد که نشان دهنده قدرت پیش بینی مدل است و عدم وجود هم خطی میان متغیرها با مقادیر VIF پایین تایید گردید. یافته ها نشان داد که شاخص هایی چون آموزش زیست محیطی، یادگیری مادام العمر، و حکمرانی داده محور بیشترین بارهای عاملی را داشتند. بر اساس این نتایج، تقویت زیرساخت های آموزشی، برنامه های آگاهی بخش محیطی و توسعه خدمات هوشمند در شهر اردبیل می تواند به صورت معناداری به ارتقاء پایداری محیط زیستی کمک کند.

کلیدواژه ها:

شهر آموزش دهنده ، پایداری محیط زیستی ، توسعه شهر هوشمند ، یادگیری شهری ، اردبیل