دوام بتن خاکی خودمتراکم در برابر محیط های خورنده در راستای کاهش گازهای گلخانه ای ناشی از صنعت ساختمان

استفاده از بتن خاکی خودمتراکم به عنوان روشی نوین و پایدار در صنعت ساختمان، در سال های اخیر به طور چشمگیری مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، توسعه این نوع بتن ها با چالش هایی روبرو است. یکی از این چالش ها، نبود اطلاعات کافی در مورد دوام بتن خاکی خود متراکم در شرایط مخرب است. از آنجایی که بتن های خاکی به دلیل خواص حرارتی مطلوب، به ویژه در مناطق ساحلی همچون حاشیه خلیج فارس، می توانند به طور گسترده مورد استفاده قرار گیرند، لذا ارزیابی دوام این نوع بتن ها در برابر محیط های خورنده بسیار حائز اهمیت است. در این پژوهش، با هدف بهبود دوام بتن خاکی خودمتراکم، تاثیر جایگزینی بخشی از سیمان پرتلند با دوده سیلیس بر مقاومت این بتن در برابر نفوذ یون کلراید و کربناته شدن مورد بررسی قرار گرفته است. یافته های مطالعه حاکی از اثر مثبت جایگزینی نسبی سیمان پرتلند با ۱۰% دوده سیلیس بر بهبود مقاومت در برابر محیط های خورنده و کربناته را نشان می دهد. در نمونه بتنی حاوی ۵۰ درصد خاک رس و ۱۰ درصد دوده سیلیس (C۵۰S۱۰)، تغییرات شیمی مکانیکی نشان داد که پس از ۹۰ روز قرارگیری در معرض CO۲ شاهد بهبود ۱۸ درصدی مقاومت فشاری هستیم. علاوه بر این، عمق نفوذ کربناته در این نمونه ۹/۴۹ درصد نسبت به مخلوط مشابه بدون دوده سیلیس (C۵۰) در سن ۹۰ روزه کاهش یافت. با توجه به اهمیت افزایش دوام و پایداری سازه های بتنی در صنعت ساختمان، نتایج این پژوهش می تواند گامی مهم در جهت توسعه بتن های با عملکرد بالا و سازگار با محیط زیست باشد.

کلیدواژه ها:

بتن خاکی ، دوام ، دوده سیلیس ، مقاومت فشاری ، محیط زیست