تحلیل عوامل موثر بر پیاده راه شهری با رویکرد بازسازی ساختار فضایی و معماری پایدار با کمک مدل AHP (نمونه موردی محله پامنار منطقه ۱۲ تهران)

بافت های فرسوده شهری ما که برای شهروندان طراحی شدند با گسترش خیابان ها و وجود وسایل نقلیه از اختیار پیاده خارج شدند و در بافت جدید شهری غلبه مسیر وسایل نقلیه را بر مسیر پیاده شاهد هستیم که همین مسئله منجر به فرسایش رونق شهری شده اصولا پیاده راه ها محل حضور همه شهروندان و مشارکت آنها در زندگی اجتماعیشان است. بافت فرسوده به مناطقی از شهر گفته میشود که کارایی لازمه را نداشته و جوابگوی نیاز های ساکنین خود نیستند و نسبت به دیگر نقاط شهر ساختار نامتناسبی دارند. بهسازی به منظور بهبود کالبد شهر انجام می شود و دیگری عملکرد نو سازی شهری است که این مورد زمانی انجام میشود که بنا و یا مجموعه ای از شهر کارکرد مناسب خود را هنوز دارد ولی فرسودگی به مقداری سبب کاهش عملرد آن شده است.که می توان به اقداماتی از قبیل حفاظت از بنا و مجموعه ای از شهر می توان اشاره کرد که باعث نوسازی و عملکرد بیشتر فضای شهری میشود بنابراین ما در این مقاله سعی به بررسی پیاده راه و اهمیت آن در بافت فرسوده در محله پامنار (منطقه ۱۲ تهران) پرداخته ایم. معماری پایدار گرایشی در معماری است که به دنبال به حداقل رساندن اثرات منفی زیست محیطی ساختمان ها از طریق افزایش بهره وری و اعتدال در استفاده از مصالح، انرژی، فضای ساخت و به طور کلی اکوسیستم در ابعاد وسیع است.