نقش فناوری مالی بر رابطه بین عملکرد پایداری و ریسک پذیری بانکی

هدف این پژوهش، بررسی نقش تعدیل کنندگی فناوری مالی در رابطه میان عملکرد پایداری و ریسک پذیری بانک ها است. با توجه به اهمیت روزافزون شاخص های زیست محیطی، اجتماعی و حاکمیت شرکتی (ESG) در تصمیمات مالی بانک ها و تاثیر فناوری های نوین مانند فینتک بر رفتار ریسک پذیر، درک این تعامل می تواند به بهبود تصمیم گیری های راهبردی کمک کند. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی و کاربردی بوده و با استفاده از داده های تاریخی صورت های مالی بانک های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های ۱۳۹۲ تا ۱۴۰۲ انجام شده است. پس از غربالگری، ۱۱ بانک برای نمونه انتخاب و داده ها با مدل رگرسیون چندمتغیره و روش پانل تحلیل شدند. عملکرد پایداری از طریق تحلیل محتوای گزارش های سالانه در سه بعد ESG و ریسک پذیری بر اساس نسبت دارایی های با ریسک وزن دار محاسبه شد. متغیر فناوری مالی نیز شامل شاخص های آغاز پروژه بانکداری باز و استفاده از خدمات نئوبانک بود. نتایج نشان داد عملکرد پایداری اثر مثبت و معناداری بر ریسک پذیری بانکی دارد، اما تعامل آن با فناوری مالی این رابطه را تضعیف می کند. همچنین، اندازه بانک، سود هر سهم و نرخ رشد تولید ناخالص داخلی از عوامل موثر بر ریسک پذیری شناسایی شدند. ضریب تعیین تعدیل شده ۰.۷۴ و آماره دوربین-واتسون نشان دهنده برازش مناسب مدل هستند. یافته ها بیانگر آن است که ادغام فناوری مالی در چارچوب های پایداری می تواند منجر به کاهش ریسک پذیری و ارتقای مدیریت ریسک در نظام بانکی شود.

کلیدواژه ها:

فناوری مالی ، عملکرد پایداری ، ریسک پذیری بانکی