بررسی ارتباط بین تدریس مهارت های زندگی و بهبود روابط بین فردی دانش آموزان

در عصر حاضر، آموزش مهارت های زندگی به عنوان یکی از مولفه های کلیدی در تربیت دانش آموزان مطرح شده است. این مهارت ها شامل توانایی هایی نظیر ارتباط موثر، حل مسئله، تصمیم گیری، همدلی، خودآگاهی و مدیریت هیجانات هستند که نقش مهمی در شکل گیری شخصیت اجتماعی و روانی دانش آموزان ایفا می کنند. پژوهش های اخیر نشان داده اند که آموزش هدفمند این مهارت ها می تواند تاثیر چشمگیری بر بهبود روابط بین فردی دانش آموزان داشته باشد. روابط بین فردی سالم و سازنده نه تنها موجب افزایش رضایت از زندگی مدرسه ای می شود، بلکه زمینه ساز رشد اجتماعی، کاهش تعارضات و ارتقاء سلامت روانی دانش آموزان نیز هست. در این مقاله، تلاش شده است تا با بررسی نظریه های روان شناسی اجتماعی، مطالعات تجربی و تحلیل داده های میدانی، ارتباط میان تدریس مهارت های زندگی و کیفیت روابط بین فردی دانش آموزان مورد بررسی قرار گیرد. همچنین به نقش معلمان، خانواده و محیط آموزشی در تسهیل این فرآیند پرداخته شده است. یافته ها نشان می دهند که برنامه ریزی آموزشی مبتنی بر مهارت های زندگی، به ویژه در سنین مدرسه، می تواند به عنوان یک راهبرد موثر در ارتقاء تعاملات اجتماعی دانش آموزان مورد استفاده قرار گیرد. این مقاله با هدف ارائه چارچوبی علمی برای طراحی و اجرای برنامه های آموزشی مهارت های زندگی، به بررسی ابعاد مختلف این موضوع پرداخته و پیشنهادهایی برای بهبود کیفیت روابط بین فردی در محیط های آموزشی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی ، روابط بین فردی ، دانش آموزان ، آموزش اجتماعی ، تعامل موثر