تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر خودباوری و استقلال دانش آموزان

آموزش مهارت های زندگی به عنوان رویکردی نوین در نظام های آموزشی، با هدف ارتقاء توانمندی های فردی و اجتماعی دانش آموزان، جایگاه ویژه ای یافته است. این مهارت ها شامل مجموعه ای از توانایی های شناختی، هیجانی و اجتماعی هستند که فرد را قادر می سازند تا با چالش های روزمره به شیوه ای کارآمد و سازنده مواجه شود. پژوهش حاضر به بررسی تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر خودباوری و استقلال دانش آموزان می پردازد. خودباوری به معنای باور فرد به توانایی های خود برای دستیابی به اهداف، و استقلال به معنای توانایی تصمیم گیری و انجام امور بدون وابستگی مفرط به دیگران تعریف می شود. آموزش مهارت هایی همچون حل مسئله، تصمیم گیری، مدیریت هیجان ها، ارتباط موثر و تفکر انتقادی می تواند با افزایش اعتمادبه نفس، خودکارآمدی و احساس کنترل فرد بر زندگی، سطح خودباوری دانش آموزان را به طور معناداری ارتقاء دهد. همچنین، تمرین عملی این مهارت ها در محیط آموزشی، فرصت هایی برای تجربه تصمیم گیری مستقل، پذیرش مسئولیت و مدیریت پیامدهای انتخاب ها فراهم می کند که منجر به شکل گیری و تقویت استقلال فردی می شود. مرور پیشینه پژوهش نشان می دهد که برنامه های منظم آموزش مهارت های زندگی، به ویژه در سنین مدرسه، نقشی کلیدی در پرورش شخصیت متعادل و توانمند دارند. یافته های تحقیقات داخلی و خارجی حاکی از آن است که چنین آموزش هایی نه تنها بر بهبود عملکرد تحصیلی اثرگذار است، بلکه به بهزیستی روانی، روابط اجتماعی سالم تر و آمادگی بیشتر برای ورود به زندگی بزرگسالی نیز منجر می شود. در نتیجه، می توان گفت که گنجاندن آموزش مهارت های زندگی در برنامه های درسی، اقدامی ضروری برای توانمندسازی دانش آموزان در مسیر رشد همه جانبه و ایجاد نسلی با خودباوری بالا و استقلال فکری و عملی است.

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی ، خودباوری ، استقلال ، دانش آموزان ، آموزش